Jasmine (EDITEN)

8|| Als vanouds

|| Sorry, sorry, sorry. Ik heb zolang niet geschreven. Ik meen het nu echt meer te schrijven en dat meen ik. Het volgende hoofdstuk is al af, ik moet het alleen maar verbeteren. Btw, ik schrijf in dit hoofdstuk een stuk vanuit Frankie. Frankie is de kamergenoot van Amanda, Gabby en Lauren. Het staat allemaal in hoofdstuk 6 en 7 voor als je het niet meer weet. :) ||

F R A N K I E

Zo netjes mogelijk vouw ik mijn kleding op en leg het neer in mijn kast. Ik heb echt geen flauw idee hoe al mijn kleding hier in gaan passen en mijn schoenen ook niet. 'Lukt het een beetje?' Ik kijk in het vrolijk gezicht van een meisje. Ze heeft grote bruine ogen die haar een lief uiterlijk geeft. 'Ik ben Gabby,' stelt ze zichzelf voor. 'Frankie.' Vanaf de gang hoor ik een harde klap komen. 'Kunnen jullie nooit iets goed doen!' hoor ik een stem boos schreeuwen. Gabby rolt geïrriteerd met haar ogen en telt zachtjes af. '3, 2, 1!'
De deur vliegt met een klap open. Een meisje komt boos de kamer binnenlopen. 'Gabby, wat fijn je weer te zien en nog leuker is dat we nóg een jaar kamergenoten zijn. Leuker kan het niet worden,' zegt ze. 'Ook leuk om jou te zien, Amanda.' Haar blik richt zich op mij. 'Jij bent zeker, Frankie. Je bent nieuw toch?' Ik knik. 'Er zijn een paar dingen die je moet weten. Lauren en ik zijn Panthers. We zitten dus op een heel ander niveau dan jou!'
Amanda, kom op! Het schooljaar is nog niet eens begonnen en je begint nu al weer met die "Panther-onzin.Allebei beginnen te kibbelen tegen elkaar. 'Stop!' roep ik hard. 'Ik kan niet slapen met een negatieve sfeer in de kamer!' Amanda kijkt me meteen afkeurend aan. 'Ben je er zo'n eentje? Dit kan niet waar zijn, ik kan echt niet met zo'n kamergenoot leven.' Amanda gooit haar donkerbruine lange haar naar achter. 'Ik heb al een nerd en een vuile verrader gehad als kamergenoot. Een hippie kan er ook nog wel bij.' Ze rolt alweer met haar ogen en loopt dan de kamer. 'Sorry voor Amanda. Ze is heel.. apart.' Ik begin te lachen. Mijn eerste beeld van Lindenhoff was al heel erg apart.

H A L E Y

'Je had daar rechts af moeten slaan.'

'Denk je dat ik niet weet, hoe ik moet rijden?'

'Ik weet dat je geen goede richtinggevoel hebt.'

'Jij wel dan?'

'Ja, die heb ik. Dan zouden we allang bij die school zijn.'

Ik zet het geluid van mijn muziek op z'n hardst. Mijn ouders hebben de laatste tijd ruzie om de domste en kleinste dingen. Ze maken bijvoorbeeld ruzie om wie de deur dicht doet. 'We zijn er.' Mijn vader stopt de auto voor het bekende gebouw. 'Lopen jullie mee naar binnen?' Als ik de vraag gesteld gesteld heb, besef ik meteen dat ik een fout heb gemaakt. 'Je moeder gaat mee,' zegt mijn vader meteen. 'Nee, je vader gaat.' En zo gaat het een tijdje door. 'Ik ga wel alleen! Dag mam, dag pap. Dankjewel voor de rit. Ik sla de autodeur dicht en haal mijn koffers uit de kofferbak. Ik kijk op naar Lindenhoff. Weer een nieuw schooljaar en hopelijk is dit een schooljaar zonder drama, daarvan hebben we vorig jaar al genoeg van gehad.

J A S M I N E

Als een vreemde loop ik door de gangen van Lindenhoff. Het is zo anders, eigenlijk ook beter. Door deze nieuwe inrichting moet ik minder denken aan Kaithlyn. 'Jasmine!' Verrast glimlach ik naar Diego. 'Er is teveel gebeurd en op dit moment heb ik geen behoefte aan een relatie, dus meer dan vrienden zullen we nooit zijn. 'Hoe was je vakantie?' vraagt hij. 'Wel leuk, hoe was die van jou?' Diego's lach wordt meteen breder. 'Geweldig. Cassidy kan al wat meer lopen zonder die verschrikkelijke rolstoel over een paar maanden kan ze waarschijnlijk al helemaal zonder.' Ik merk dat Diego vrolijker wordt zodra het over zijn zusje gaat. 'Dat is echt fantastisch,' zeg ik oprecht. 'Heb je zin in het nieuwe schooljaar?' Ik begin te vertellen over mijn voornemens dit schooljaar. '... Echt niet. Barca is veel beter!' hoor ik een bekende stem zeggen. Aaron en Cody komen discussiërend naar ons toelopen. 'Jasmine, vertel je vriend dat Real Madrid veel beter is dan Barca!' zegt Cody. 'Jasmine vertel hem dat je  sinds kleins af aan bent voor Barca,' lacht Aaron.

Beide kijken me afwachtend aan. 'Betrek me niet in jullie discussies.' Cody trekt zijn wenkbrauw omhoog. 'Dat zeg je alleen omdat je met je vriendje bezig was!'

'Nogmaals, hij is mijn vriendje niet!' Cody kijkt me ongelooflijk aan, terwijl me Aaron vragend aankijkt. 'Diego, dit is Aaron, mijn beste vriend.' Heel even zie ik iets jaloers in Diego's blik, maar het was maar een paar seconden dus ik betwijfel het. 'Dus hoe vindt je Lindenhoff tot nu toe?' vraag ik om de stilte te door breken. Niets verkeerd tot nu toe, maar ik kwam daarnet Lauren net tegen. Ik weet niet wie van ons meer schrok om elkaar te zien. Ik snap precies hoe Aaron zich voelt. Ik voelde precies hetzelfde toen ik haar voor het eerst weer zag. 'Praat je nog met haar?' Ik probeer te bedenken hoe ik dit het best kan uitleggen. 'Er is de afgelopen tijd heel veel gebeurd en ik denk niet dat het ooit nog normaal tussen ons kan worden.' Ik vind het eindelijk best jammer dat onze vriendschap zo is afgelopen. 'Volgens mij ben je bang om met haar te gaan praten, of niet?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben niet bang om met Lauren te praten, ik ben nooit bang! Aaron kijkt me ongelovig aan. Ik weet 10o procent zeker dat hij aan hetzelfde denkt als mij.

* Flashback *

'Jasmine, ik durf echt niet,' piept Aaron. 'Stel je niet zo aan. Het is een maar lift.' Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. De liftdeuren gaan piepend open. Ik trek Aaron mee naar binnen. Ik druk op het knopje waar "3" op staat. De lift is heel ruim en heeft aan de zijkanten spiegels. Via één van de spiegels bekijk ik mezelf. Ik ben helemaal in het zwart gekleed. Ik haal een hand door mijn haar. Ik heb zelfs een paar plukken van mijn haar zwart geverfd. De lift schokt opeens. 'Wat was dat?' zegt Aaron opeens. 'Aaron! Liften doen dit vaker, stel je niet zo aan!' Ik hoor allemaal piepende geluiden. 'Het is vast niks,' zeg ik nu wat aardiger. De lift schokt alweer en stopt dan met een harde knal. Alle lichten vallen uit. 'We zitten vast. We gaan dood!' Ik pak Aaron's hand vast om hem gerust te stellen. 'Het is vast niks. De lift is gewoon stil blijven staan. Niks aan de hand,' probeer ik hem gerust te stellen. Ik voel opeens tranen over mijn wang glijden. Ik ben nog nooit zo bang geweest.

* End of flashback *

Aaron en ik werden pas twee uur later bevrijdt door de brandweer. Ik kijk Aaron aan en schiet meteen in de lach. Ik besef nu pas dat ik hem echt heb gemist. Ik ben blij dat ik mijn beste vriend weer terug heb.