DAVETSİZ MİSAFİR (MPREG BXB)

2.Bölüm

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Asil
Eve geldiğimde, kimseye görünmeden odama geçmeyi planlıyordum. Olabildiğince sessiz şekilde, merdivenlere yöneldim. Merdivenleri de hızlı ve sessiz bir şekilde çıkıp odama girdim. Kapıyı kapatıp yatağıma geçtim ve ucuna oturdum. Hâlâ düşünceliydim. Neyi düşündüğüm aşikardı.

Odamın kapısına vurulduğunu duyunca, kapının ardındaki kişiye, içeri girmesi için seslendim. Hemen aralandı kapı. Annemdi gelen. Telefonunu açmamıştım. Muhtemelen merak etmişti durumumu.

"Oğlum." dedi ve yanıma oturdu. "Aradım açmadın. Merak ettim seni. Ne dedi doktor?" dedi. Anneme söylemeyi düşündüm bir an ama sonra hemen bu düşünceyi sildim kafamdan.

"Bir şeyim yokmuş. Hava değişimi çarpmış biraz. Malum, bir sıcak bir soğuk ya... Ondan." dedim. Kekelemeden cevap verebildiğim için kendimi tebrik ettim içimden.

"İlaç falan verdi mi?" diye sordu. Başımı salladım olumsuz bir şekilde.

"Yok. İlaçlık bir durumum yokmuş." dedim. Yalan söylediğim için, içimde ufak bir suçluluk duygusu filizlenmişti. Durum çok daha vahimdi. Nasıl söylerdim bunu?

"Solgun görünüyorsun ama." dedi annem ve çenemden tuttu nazikçe. "Betin benzin atmış. Sen yat biraz. Ben de sana şimdi sıcak bir şeyler gönderirim." dedi ve çıktı odadan. Saçlarımı karıştırdım sıkıntıyla. Keşke sıcak bir şeyler içince geçecek bir şey olsaydı...

***

Mide bulantısıyla uyandım ve koşarak odamdaki banyoya girdim. Biraz istifra edince rahatladım ve lavaboda yüzümü yıkadım. Havluyu alıp yüzümü kurularken, kendime göz göze geldim ve yüzüme baktım. Çok çirkin görünüyordum. Gözlerim doldu yine. Havluyu yerine asıp çıktım banyodan. Ağlamak istiyordum. Bağıra bağıra ağlayıp rahatlamak istiyordum.

Odamın camını açtım ve aşağı doğru baktım. Atlasam ölür müydüm ki? Karşımdaki deniz manzarasına kitledim bakışlarımı.

"Aptal Asil... Ölsen ne değişecek?" dedim ve derin bir nefes alıp kapattım camı. Aptal aptal şeyler düşünüyordum. Bu hamilelik bana hiç yaramamıştı. Yatağa geçtim ve bağdaş kurarak oturdum. Telefonumu aldım elime ve internete girip, araştırma yapmaya başladım. Bu bebeği aldırmam gerekiyordu.

İnternetteki bilgilerin hiçbiri güven vermiyordu. Bu duyulursa çok kötü olurdu. Mecburen eski sevgilimi arayacaktım. O yardımcı olacaktı. Sonuçta bu çocuğu tek başıma yapmamıştım. Tam numarasını arayacaktım ki, vazgeçtim. Aciz gibi ondan yardım dilenmeyecektim. Hem beni yanlış anlayabilirdi.

Umutsuz bir şekilde yatağa uzandım. Ne yapacaktım hiç bilmiyordum. Delirecektim! Bir yol olmalıydı. Daha önce hiç bu kadar çaresiz kaldığım bir şey daha olmamıştı.

Kapıdan ses gelince, oraya doğru baktım. Kimseyi çekecek halde değildim. O yüzden gözlerimi kapattım ve uyuyor süsü verdim. Kimin geldiğini göremiyordum ama muhtemelen annemdi. Üstüme yorganı örttü, şakağıma öpücük bıraktı ve çıktı odadan. Gözlerimi açmadım. Uyumak istiyordum. Uyumak ve her şeyi bir süreliğine bile olsa unutmak istiyordum.

Yorumlarınızı bekliyorum ❄