The Lier & Lyer Academy

C28

Chapter 28

I was combing my hair and calling Tbuce para magpasundo, pero hindi niya sinasagot. Isang katok sa pinto ang umagaw ng atensyon ko.

It's him again. I opened the door for him and did not let him go inside my room. "What is it?," tanong ko agad pagkabukas ko ng pinto.

"Let's go.” He said and put both of his hands on his pocket, and walked away, not letting me decide.

"Huh? wait, where are we going?" I asked rushing my things para makasunod sa kanya. He's wearing a plain white shirt too, like me, and faded black jeans.

"Malapit lang, somewhere here." He replied.

“Did i ask you kung malapit lang? saan ba?” Mataray kong tanong sa kanya, but he choose to ignore my question. Hindi na rin ako makaatras dahil nasa loob na kami ng elevator. Pero kung dadalhin niya ako sa bodega para kidnapin naku! kailangan ko ng tumakas as early as i can. Pero sandali, nakakalimutan ko atang bampira ako?

"Good morning Sir!" Sabi ng guard and nang iba pang staff ng makababa kami. Ang iba rin ay binati ako. Binati ko rin sila ng good morning, habang mababaw na tango naman ang ginawa ni Aider.

Nasa likod ako ni Aider kaya hindi ko makita ang expression ng mukha niya, napansin ko rin na madami ang nakatingin sa kanya, hindi lang tingin, napapasecond look pa at ang iba napapatitig.

He look back at me and slowly walking para magkasabay kami sa lakad. "You know this place?" He asked, nasa labas na kami ng hotel.

"No." I simply answer.

"And you travel here alone?" Tanong niya na more on stating it na may pagkainis na may pagka-alala, hindi ko masiguro. "Alam na ba ni Tbuce na nandito ka?" Pagtatanong niyang muli.

"No."

"What? Paano kung maligaw ka rito?" I raised my eyebrow and looked at him, we were still walking. He looks serious about it.

"Sense of direction?" I said, shrugging both of my shoulders. He looks not satisfied with my answer but chooses to not ask again about me roaming around the city. "Okay, malapit na rin pala tayo,” biglang sabi niya.

We go inside the mall and there i saw a lot of things. This wasn't new to me, the things here is nakikita ko sa mga bahay ng nga tito and tita ko, especially sa bahay nila tita Amenyvter. Mahilig siya sa mga stuff like this, she also brought me sa mall before. And also bought me different cute stuff.

Nag ikot pa kami, pumasok rin kami sa lugar ng mga damit pambabae. Hindi naman ako mahilig bumili ng mga damit, kung magagamit pa, at ayos pa naman, ayun muna ang gagamitin ko. Sayang rin kasi sa oras kung pupunta pa ng mall, tulad ng gantong malayo ito sa lugar ko.

Pero nandirito na rin naman kami, nag ikot ikot na kami. I saw a pair of pajama, color black siya na may mga design na color purple ng tulad sa mga pambata.

"Mahilig ka sa mickey mouse?" Aider appeared from nowhere. Iyon siguro yung pangalan ng dagang character na nakaguhit dito. Maliliit siya and nagkalat sa iba't ibang parte ng panjama at pang itaas nito.

Satin rin ang tela nito, at makapal kapal, pero malamig sa katawan. It looks good and matibay kaya kumuha ako ng isa, para may bago naman akong pantulog.

Aider's carrying a basket where we can put the clothes that we want to buy. He also get a pair of those pajama na kinuha ko para sa kanya. Pero ang kulay ng mga dagang maliliit ay blue.

"May iba ka pang nagustuhan?" Tanong niya habang hinihintay naming matapos ang nasa harapan namin sa pagbayad. "I'm good." I replied.

"Good morning ma'am and sir!" nakangiting bati ng counter at kinuha na ang basket namin.

Nanlaki ang mata ko ng makita ko ang presyo nito ng ipunch ito ng cashier. Just for a pair of clothes, it's so pricey! i want to scream, but that's inappropriate, pahihiyain ko lang rin si Aider na kasama ko. Plus the place is a little bit peaceful, nakakahiya pa kung gagawin ko, utak ko lang talaga ang hindi nagiging peaceful. 

Gusto kong magreklamo tungkol sa presyo, hindi dahil sa I can't afford it, it's because pricey siya masyado para lang sa dalawang piraso ng kasuotan. Makakabili pa ako ng mga sampung pirasong damit sa halaga nun!. Naiiyak ako sa isipin na yun.

"Are they accepting card?," mahinang tanong ko kay Aider.

"Yes" sagot niya at inabot sa cashier ang cash niya. Why all blues? ang kapal pa, kayang kaya niyang bitawan yung ganuong kalaking pera para sa ilang pirasong damit. Aren’t he inform na dapat ang pera ginagastos ng tama? 

"Hala, babayaran nalang kita, text me your account number and your account name, i send my payment there nalang. Hindi ko kasi dala yung cash ko eh." Sabi ko while looking at him.

"Tara na," kinuha ni Aider yung dalawang paper bag na pinaglalagyan ng panjama namin. "Or, kung gusto mo ng cash, sa academy ko nalang babayaran" Sabi ko. He wasn’t responding and that bothered my mind.

“Ow please don’t snob me, I'm talking here with you, to you.” Naiinis ako, i felt like minamaliit niya ako, wala namang nagsasabi nun pero naiinis lang ako. I don’t know anymore kung anong trip ng mood ko.

"I’m sorry, about the payment hindi mo na kailangang bayaran, Vine. Treat ko na since ako ang tour guide mo rito.” He said. “Gusto mo na bang kumain? Nagugutom ka na?" Tanong niya pa.

"Sige, pero ako naman ang magbabayad this time, hindi pwedeng ikaw lang ang gagastos sa atin." Sagot ko, but i’m wishing na sana wag niya akong dalhin sa sobrang mahal na restau baka hindi ko pa nalulunok yung unang pagkain na kakainin ko, busog na agad ako.

Sa isang international restaurant kami napunta. Iba't ibang putahe ang meron at may mga nakastick pa sa mga pagkain kung anong bansa ito origin.

May big wall clock rin dito. The restaurant is filled with the color of white, the theme of light colors of wood and marble. Balance ang pagkakagawa, mula sa pinaglalagyan ng mga kanin, ulam, kung fried ba ito or with soup, seafood or meat, etc. Ganun na rin sa area ng mga dessert, sama sama ang mga ice cream, milk tea, juice, coffee, tea at kung ano ano pa. Parang pinagsama-samang pagkain mula sa iba’t ibang bansa sa isang lugar, halos na roon na lahat ng pagkain.

Maluwag, malawak at malinis ang lugar, maganda para sa mga event. Hindi rin gaano karami ang tao, pero lahat ng table ay may laman.

"Isa ito sa paborito kong lugar dito sa mall, lahat ng cuisine meron, if gusto mong magtry ng bagong pagkain para sayo, marami rito, marami kang choices. At lahat ng mga nagluluto nito ay talagang taga-roon sa bansa kung anong niluto niya. Nafeature na rin ito sa iba't ibang public television sa iba't ibang bansa rin. And hindi naman talaga sila na dismaya. That's why i brought you here. May iba iba way of paying your bills rin rito. Even yen, wons, dollar and Philippine money ay meron rin rito, may iba pang currency. Pwede ring digital money, and cards of course," mahabang paliwag niya.

"Paano nila namamanage kung magkano lahat ng binili natin?" I asked full of confusion dahil masyadong malaki ang lugar para bantayan kaming lahat ng staff sa kung ano at gaano karaming food ang kinuha namin. Lalo na’t pwede kaming maglagay ng foob sa plate mula sa iba’t ibang putahe at bansa. And take note, hindi siya buffet.

"By the table, high-technology rito. The table can compute and check what kind of food or dish you get. And ita-tap lang natin ito, para ilabas nito ang bill na babayaran natin after. Which is dadalin natin roon sa may counter malapit sa may labasan, para bayaran,” sabi niya habang tumuturo sa kung ano ano.

"Tara, kuha na tayo.” Sabi niya at iniwan sa may upuan ang binili namin.

My heart keeps beating fast as if I'm being chased, for the second time with him. And that beat was cause by realizing that i already spending my whole day with him. Mag-gagabi na rin kasi nang pumunta kami rito sa restau para kumain.

I hope I'm still guarding my heart.

|~|•|~|
The L&L Academy