"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabalar, bölüm +18 içerik barındırmaktadır. Lütfen bilerek okuyun. Yıldıza tıklayıp devam edelim ❤️
Bölüm şarkısı-Emel Müftüoğlu Korkuyorum 🎼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
Saatlerdir oturduğum hastane koridorunda ondan gelecek bir haberi bekliyordum. Gözüm etrafımıza toplanan kalabalığı görmüyor, sonumuzun böyle olmasını istemiyordum. Ama daha bilmediğim bir şey vardı, bizim sonumuz bu kadar acısız olmayacaktı...
Sonunda doktor çıkıp ameliyatın bittiğini, onun iyi olduğunu söylediğinde, kollarıma yığıldığı andan beri kalbime geçirdiğim prangalar kırılmış, kaskatı kesilen bedenim gevşemiş ve kalbimden geçen koca bir şükür, yukarıya ulaşmıştı.
"Görebilir miyiz?" Diye sordu annesi endişe ile. Hep filmlerde duyduğum o klasik cümleyi kurdu doktor. "Evet ama sadece bir kişi." Neslihan Hanım hazırlanmak için ayaklandığında, hemşirenin yanımıza gelip "Güneş Hanımı görmek istiyor" demesiyle, herkesin bakışları bir anda bana çevrildi.
"Siz gidin Neslihan Hanım, ben sonra..." diyecektim ki, lafımı bitirmeden, "git kızım, madem seni istiyor" dedi Neslihan Hanım bozulduğunu gizlemeye çalışarak. Annem durumdan memnun gibi görünürken abim bana dik dik bakıyordu.
Korkak adımlarla içeriye girdiğimde göğsünde bandajla yatakta uzanmış, yüzü bembeyazdı. Onu böyle görmek, kalbime aynı anda binlerce bıçak sapladı. "Ayaz" diyerek koşar adımlarla yanına gittiğimde, adını bir kez daha, bu sefer gözleri açıkken söylemenin verdiği rahatlama ile gözlerim dolmuştu.
"Günışığı" dediğinde gözlerinde yarım kalan parıltı yine belirmişti. Yüzünü okşadım. "İyisin" diyerek kendimi inandırmak ister gibi başımı salladım.
Gülümsedi, "buradasın. İyiyim" dedi zorlukla çıkan sesiyle. Yüzündeki elimin üstüne elini koydu. "Neden oldu bütün bunlar? Kim yaptı bunu?" Diye sordum, dayanamayarak. Kendini benim önüme atıp, kurşuna dizilmemiş gibi rahat bir tavırla, "Güneşim, sen bunları düşünme. Ben her şeyi halledeceğim tamam mı güzelim? İyi olduğumu görmeni istedim sadece" dedi yumuşayan bir sesle. Boğazımdaki düğümü güçlükle yutup, "Ayaz, ben korkuyorum. Ya yine..." demek istiyordum ki, "şşş doldurma o gözleri hemen" dedi elimi dudaklarına götürüp avuç içimi öperken.
