"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selamlar! Yine 12000 küsür kelimelik, uzun bir bölümle geldim. Kafalar yanabilir, ama biraz daha yolumuz var 🎀
Bölüm şarkısı-Şebnem Ferah Mayın Tarlası 🎼
Bölüm sınırı: 1000 oy, 1500 yorum. Lütfen emoji veya noktalama işaretleri atmayın🤓
Yeni bölümün bir an önce gelmesi için başlarken yıldıza tıklamayı unutmayın ⭐️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
''Bu hafta bitiyor bu iş. Kurtuluyorsun.''
Abimin sesi kulaklarımda kurtuluşumun melodisi gibi çınlarken, yüreğimdeki karmaşa, durgun bir suya düşen çamur damlası gibi giderek yayıldı. Kurtulmak... Evet, belki de doğruydu. Ancak içimdeki duygu geçişleri birbirini boğazlıyordu. Sevinmem gerekiyordu, abimin gözlerinde gördüğüm beklentiyi doğrultmam, şükretmem gerekiyordu duyduklarım karşısında fakat içimi kaplayan huzur dalgasının ardında, ince bir hüzün gizliydi. Özgür hissediyordum ve bu duygu, kalbimdeki endişeyi adım adım hafifletiyordu ama beynimi kemiren, konduramadığım, yerine oturtamadığım şeyler vardı.
''Neden şimdi?'' Diyordu kalbimin içinden bir ses. Her ne olursa olsun, bu kadar sessiz bir vedayı Korhanlı'ya yakıştıramıyordum. İç çektim, gözlerim uzaklara dalıp gitmişti. Abim, ''korkma. Bitti artık, velayetin sende kalmasını kabul etmiş. Bir sorun çıkmayacak'' dediğinde, rahatlamanın getirisiyle hafif bir nefes alıp, ''nasıl?'' Diye sordum. ''Neyin karşılığında?''
Derinlerimdeki çalkantılı deniz sakinleşmiyordu çünkü duyduğum şüphe, bu uzun süren hukuki mücadeleyi sonlandırmanın verdiği rahatlamayı gölgelendiriyordu ve ben artık, içine şüphenin girdiği bir yerde bulunmayı reddediyordum.
''Eninde sonunda kabullenecekti, Güneş. Kararının arkasında durduğunu görmüş olmalı'' dedi abim. ''Sen kendine yakışanı yaptın. Oğlunu her seferinde o eve yollarken nasıl korktuğunu bilmediğimi mi sanıyorsun? Yine de yaptın. Başardın.''
