"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabalar, tatil bitti, hikayemize devam 🎀 Bu sezon biraz zorlu geçecek, şimdiden söyleyeyim. Kafalar karışabilir, ama sorularınızın cevaplarını illa ki ilerleyen bölümlerde alacaksınız.
Ara verirken niyetim finale kadar tüm bölümleri yazıp bitirmek ve sadece düzenlemeleri bırakmaktı fakat bir türlü motive olamadım. Yorum ve oy sayısı azaldıkça, hatta sırf sınır geçilsin diye yapıldığını gördükçe yaptığım işten soğuyorum, elimde değil... Yazarken ne kadar düşündüğümü ve bunun beni ne kadar yorduğunu tahmin bile edemezsiniz.
Bölüm şarkısı-Cem Adrian Keskin 🎼
Sınır 1000 oy, 1500 yorum.
Yıldıza tıkladıysanız, hadi başlayalım 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌘
11 ay sonra...
Ellerimi beyaz takımımın ceplerine sıkıştırıp, yere kadar uzanan camdan, ayaklarımın altından karıncalar misali akan insan kalabalığına dalıp gitmiştim. İçlerinden bazıları aceleyle ilerlerken, diğerleri keyifle sohbet ediyor veya sadece yürümekle meşgul. Metropolün yüksek sesli uğultuları camın sınırlarından geçip incelerek kulaklarıma dolarken, diğer insanların nasıl hayatlar yaşadıklarını merak düşündüm. Sıradan, gündelik sorunların içinde akıp giden hayatlar.
Beni hiç dönmek istemediğim gerçek dünyaya çağıran sesle birlikte aldığım titrek nefesle, bakışlarım yine uzaklara dalıp gitti. Bu ofise her geldiğimde pencereden dışarıyı seyredip, düşüncelerin içinde boğulmak iyi geliyor bana, böylece kendi hayatımdan kısmen uzaklaşarak, başka hayatların içinde kaybolabiliyorum. En azından bir süreliğine.
''Güneş Hanım...'' dedi kadın tekrar.
Omzumun üstünden geriye dönerek Selvi Hanım'ın ela gözleriyle buluştuğumda, ruhum hala camın dışındaki o hayat dolu sahnelerde dolaşıyordu. Dışarıda, başkalarının hikayelerine tanık olmak beni rahatlatıyor. Bir nevi, kendi sorunlarımın boğuculuğunu ve büyüklüğünü unutabiliyorum o anlarda. Kendi sesimi duymayı reddediyorum çünkü zihnim, iç hesaplaşmalar ve vicdanımın çığlıklarıyla dolup taşan bir savaş alanından farksız.
