"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı - Deniz Seki Adaletsiz Seçim Yıldız Usmanova-Seni Severdim 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
Kenardan kendi hayatıma izleyici gibi baktığımda, kurduğu hayallerin çok dışında bir hayatı olan, başka birine dönüştüğümü görüyordum. Bu kadar kolay mı atlattım diye kendime her sorduğumda, kalbim acıyla bana gülümsüyordu. Yıllar acımı küle çevirmişti, ama geçmiyordu. Ağlasam da, bağırsam da, gülsem de, hatta şarkı söylesem de kalbimdeki sızı ilk günkü gibi, boğazımdaki düğüm geçmiyordu.
İlk günler çok zor olur sanıyordum, olmadı. Ben kendimde olmadığımdan, nasıl geçti anlamadım bile. Etrafımda hep bir arbede, hep bir gelen giden, soru soran vardı, ama ben orada yoktum. Ben kendimi, beni de götür diye yalvardığım adamın yanında bırakmış, ruhumu o gün orada teslim etmiştim, bende gerisi yoktu.
Bedenimi alıp eve döndüğüm gün, cenazemi ilk karşılayan annemdi, çünkü abim son anda beni almaktan vazgeçip, başka bir yere gitmişti. Kıpkırmızı olmuş gözlerimle anneme baktığımda, sığınacak bir liman arayışı ile ona sarılmak istedim. Gözlerindeki ifade bana ne olduğundan çok, orada ne olduğuyla ilgiliydi. Halimi çabuk anlamış olacak ki, elime bakıp "attın mı yüzüğü" diye tiz bir çığlık attı.
Öyle doluydum ki, sesi kulaklarımda yankılanırken yüzümü buruşturdum. Sonra İdil indi merdivenlerden, ne haldeysem artık, dondu kaldı orada öylece, bir süre birbirimize baktık. Annem hala bir şeyler soruyordu, anlamadım. İdil'in yardımıma koşmasıyla koluna girip yukarıya çıktım, karnı burnunda zar zor ona tutunmuş adımlarken onun haline üzüldüm, bebeğe bir şey olmasından korkup çıktım kolundan. O an onu nasıl akıl ettim hala bilmiyorum.
Yatağa uzandığımda İdil saçlarımı okşayıp "geçecek" diye mırıldandı kulağıma, sonu güzel biten bir masal gibiydi, uyudum. Gözlerimi aşağıdan gelen seslerle açtığımda, abim babamla bağıra çağıra kavga ediyor, annem de ara ara onlara katılıyordu. Yan odamda ağlayan Nil'in sesini duyar duymaz kalkıp ona gittim, kucağıma alıp göğsümdeki yaraya bastırdım, gülümsedi, çok iyi geldi.
