"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabalar, şükür kavuşturana... Son bölümde nasıl dayanacağız diyenler için bölümü ışık hızıyla yazdım ve bu bölümü Azracığıma armağan ediyorum, buradan bir kez daha sonsuz teşekkür ediyorum, kendisi bu kitaba benim kadar emek verdi 🎀 Keyifle okuyun 💕
Alıntılar için instagram: guneshi.sondurmek
Bölüm şarkısı Sezen Aksu-Sorma 🎼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mesajı attıktan sonra derin bir nefes verip aynada yüzüme baktığımda, bitik bir halde olduğumu gördüm. Ben ne yaptım diye düşünürken Ayaz'ın o hali gözümün önünden gitmiyordu. Öyle çaresizti, öyle bitmişti ki, gözlerine baktığımda defalarca kendi yıkımımı gördüm. Ben ona hiç beddua etmemiştim ama eğer etseydim, sanırım en beteri bu olurdu. Bana yaşattığını yaşamadan ölmeyecekti.
Şimdi bir otel odasında o benden açıklama beklerken, ben onun gibi "yapmadım" bile dememiştim. Hala beni öldürmemiş olması büyük bir şansken, belki de çoktan bırakıp, çekip gitmişti. Hızlıca duşa girip çıktım, eğer hala oradaysa Selim'i ondan korumam gerekiyordu.
Aldıklarını yukarıya gönder, kapının önüne bıraksınlar
Konuşmayı silip havluya sarılarak başımı dışarı çıkardığımda hala odada olduğunu gördüm. Oturma kısmındaki geniş L koltuğa hafif öne doğru oturmuş, dirseklerini dizlerine yaslamış, nefret dolu gözlerle bana bakıyordu. Önünden geçip çantadan kıyafet çıkarırken gözünü benden tek bir an çekmedi, bedenimde dün geceye dair izler aradığına emindim. Fazla sakindi ve bu çok korkutucuydu.
Birazdan büyük bir fırtına koparacak, sonra nihayet bizden vazgeçip çekip gidecekti. Başlattığı savaşın sonunda, ikimiz de yan yana yerde uzanmıştık. Belki de böylesi ikimiz için de daha iyiydi, hayatım boyunca bir yerlerden karşıma çıkma, belki bir gün atlatırsam yine kendini bana hatırlatma ihtimali yoktu. Birazdan son parçalarımızı kırıp dökecek, muhtemelen birbirimize ağıza alınmayacak sözler söyleyip bitirecekdik. Yaptığım şeyin bu tarafını yeni idrak etsem de, kendimi olacaklara hazırlamam uzun sürmemişti.
