"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
Hayatım boyunca sığınacak bir liman aramışken, şimdi vardığım yer karanlık bir viraneydi. Yine sabah olmuştu, şafak söküyordu ama ben içim sökülüyormuş gibi hissediyordum.
Şimdi karşımda, hırsları uğruna beni bile yok sayan bir adam vardı. Bu yolda az benim kadar hırpalanmış, benim kadar yorulmuştu ama bitti diyordu bana, güneş artık bizim için doğdu. Ona inanmaya ihtiyacım vardı, artık yaşamaya ihtiyacım vardı ama beni öyle bir öldürmüştü ki, yine nefes almaya başlarsam ikinci bir can verişe gücüm yoktu.
"Güneşim"
Işığını kaybeden bir yıldız gibiydim. Hıçkırdım.
"Geçti, tamam ağlama artık"
Elime dokunan metalin soğukluğuyla irkildiğimde, gözlerimi diktiğim duvardan kaldırıp yüzüne baktım. Yüzükleri parmağıma taktıktan sonra elimi iki eliyle kaldırıp dudaklarına götürdü, sanki o yüzüğü tekrar takmanın bana verdiği acıyı silmek ister gibi defalarca öptü. Yüzüğü biraz geriye itip parmak bitimimi okşamaya başladım. "Güneş, bırak, yapma artık bak ben buradayım" dedi elimi tutup engel olmaya çalışarak. Sanki yıllardır ne zaman onu özlesem, elimin o boşluğa gittiğini görmüş gibi konuşuyordu.
Elimi hırsla ondan çekerek gözyaşlarımı sildim. "Sakın, bana bir daha sevgilim deme, ben senin sevgilin değilim" Aydınlanmış gibi güldü. "Doğru. Artık karımsın. Ama yine de bu seni daha çok sevmeme engel değil"
