"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba, oy verdiysek keyifle okuyalım 💕 Bölüm şarkısı- Sezen Aksu Farkındayım 🎼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
Kafamı boşaltmak için gittiğim tatilden kafam allak bullak olarak geri dönmüş, toparlanmak için kendimi çizimlere vermiştim. Üniversite başvurusu için bir haftadan az zaman kalmıştı.
Odamdan yalnızca Nil geldiğinde çıkıyor, onunla oynarken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyordum. Aramızdaki bağ her gün biraz daha kuvvetleniyor, bazen ağlama krizleri tuttuğunda İdil onu bize getiriyor, sadece benim kucağımda ona şarkı söylerken susup uykuya dalıyordu. O uyurken Nil olmadan bu kadar zaman nasıl yaşadığımı düşünüyordum.
Yeğenim olması bir yana, daha fazla, başka bir sevgiyle bağlanmıştım ona, kollarımda olduğunda gülmekten ağzımı neredeyse kapatmıyordum. Nil benim içimdeki annelik duygusunun başkaldırmış haliydi, ona her sarıldığımda bir gün anne olmanın hayalini kuruyordum.
Babam iş için İstanbul'a gitmişti, evin inşaatı ilgilenemediğimiz için iki sene kadar aksamış olsa da, Ali amcanın ekibinin hummalı çalışmasıyla kısa zamanda bitmiş, sadece birkaç mobilya eksiği kalmıştı. Herkes ara ara gidip bakmıştı ev yapılırken, sadece ben resimlerde görmüştüm.
Babam anneme yeni mobilyaların resmini yollayınca bize de gösterdi, seçtiğimiz takım salona çok yakışmıştı. "Anne ben ne zaman göreceğim?" dedim çocuksu bir edayla.
"Seni bekliyoruz kızım, kaydını yaptıktan hemen sonra gideceğiz"
"Neslihan da sorup duruyor, canım benim, kendi evini dekore ediyor gibi ilgilendi bizim evle sağ olsun" Annemin Neslihan Hanımdan bahsederken gözleri gülüyordu.
İdil, "öyle, teyzem hep meraklıydı zaten bu işlere, dün konuştum, Ayaz gelince bakamamış salon takımına, bugün gidecekti o da" deyince gözlerim istemsizce fal taşı gibi açıldı.
"Evet, dün çat kapı gelmiş yine, teyzemin kalbine indirecek bir gün. Sonra da hoş geldin yerine bir şey mi oldu oğlum diye sorduğu için teyzemle dalga geçiyor."Annemle İdil gülüşürken ben çoktan hayal dünyasına dalmıştım.
