"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Benim de bir insan tarafım vardı Bakma böyle kötü olduğuma Benim de dileklerim vardı Benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan Yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi Hergün bir kadın ağlar benim yüzümde Büyük dertler için benim ellerim Anlamıyor musun Sen sevildiğin için güzelsin bu kadar Ben sevilmediğimden böyle çirkinim
Şimdi bir kutup var sana çeker beni Bir kutup var senden öteye Ben onun için böyle ortalıklarda kaldım Dağ yollarında caddelerde sokaklarda Onun için bulup bulup yitirdim seni Hangi kapıyı çaldıysam sen açtın bana Hangi gözümü yumduysam seni gördüm Zamandın zamandan öte bir şeydin Yıllarca bir meşale gibi yandın uzaklarda
🌙
Merhaba, yeni bölümden önce 100.000 okunmaya özel, geçmişten bir bölüm atıyorum. Ayaz'ın Moskova'da olanları açıkladığı kısım tam da burası.
Yanımda olan herkese çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız, hep var olun 🖤
Oy vermeden geçmeyelim, sizi seviyorum, keyifli okumalar⭐️
Bölüm şarkısı-Rafet El Roman Özledim 🎼 Kıraç-Yıkık
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Aslında ışık, yaradılışın ilk gününde, yerin ve göğün hemen sonrasında oluşmuştu fakat benim onu bulmam yirmi dört, ne olduğunu anlamam iki senemi almış, sonra onu kaybetmeye yüz tutup, yeniden kör karanlıklara mahkum olmamak için içime sızan bir damlasından güç alarak savaşmaya başlamıştım. Önümü görmeden sallıyordum kılıcı, ta ki, aslında önümden hiç çekilmediğini, en derin yarayı alanın o olduğunu anlayana kadar.
Güneşim... Benim Günışığım... Karım. Sınırlarımı aşıp, bütün zerrelerime sızan, yoluma çıktığı andan itibaren beni etrafımdaki her şeye kör edenim. Şu yürüdüğüm yolun her adımında hayaline sarıldım ben. Aklıma her düştüğünde nefesim sığmadı içime diyemem, aklımdan çıktığı, boğulmadan nefeslendiğim oldu mu sanki.
Dedemin çok sevdiği bu yaşlı meşe ağacı, bana da mesken olmuştu o kör karanlığa mahkum olup, Moskova'ya döndüğümden beri. Yine bana güneş doğmayacak, biliyorum ama sabahı bekliyorum. Sene geçmiş benden gidişinden.. Görenin hayatta kalmadığına inanılan biriyle görüşeceğim, sanki ben ruhumu yanında bırakıp gelmemişim gibi. Bir bakışıyla yeniden hayata sarılacağım oysa, o bile yasak bana. Ben hayata sarılayım diye, onu hayattan alacaklarsa varsın ben nefessiz kalayım.
