"Sana dokunmak" dedi elinin tersi ile yüzümü okşarken, "günah işlemek gibi. Bile bile ateşe yürümek gibi. Ben gözümü kırpmadan o ateşe atlarım, ama sen yapabilir misin? Benimle yanar mısın Güneş?"
Hayatımı onun ellerine teslim ettiğimi bile bile, b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı Ferhat Göçer Esirinim 🎼
Başlamadan alttaki yıldıza tıklayalım mı? 💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞🌙
Eğer hayatınızı kaydıracağınızı bilseniz, yine de o yıla güle oynaya girer miydiniz? Ben girecektim. Tam anlamıyla öyle olmasa da, girecektim. İçimdeki bütün mutlulukların yanında siyah bir nokta vardı sanki. Ona doğru her adım attığımda zihnim olacakları hissediyordu. Yine de aynı yolda yürümeye devam ettim. Yol ayrımı yoktu. Bir seçim şansım yoktu. Ya da vardı belki, ben gözlerimi kapatmıştım.. Gözümü açınca gördüğüm şey sadece karanlıktı. Yolun sonunda ışık yoktu. Sadece daha çok umutsuzluk. Ama önümde o yürüyordu. Sadece ona çok inandım...
2018 Aralık.
O akşam yemekte Neslihan hanımlarda toplanmıştık. Herkes masaya oturmuş, kahkahalar havada uçuşuyordu. Nihal ve Alp'in bile yüzü gülüyordu. Nehir Nil'i ve küçük Ada'yı alıp kenarda oyun oynuyordu. Onların oynadığı bebek evine bakıp gülümsediğimde, Ayazla göz göze geldik.
Benim de vardı küçükken böyle bir evim. Tüm gün kurallara uyup iyi bir kız olduğumda annem yarım saat oynamama izin verirdi. Neslihan hanım "kızım, bir şey yememişsin" dediğinde yüzümü masaya çevirdim. "Her şey harikaydı ellerinize sağlık" dedim nazik bir şekilde.
O sırada kulağımın dibinde, Ayaz'ın "kibarlığı bırak, doğru düzgün yemek ye, Günışığı" diye fısıldaması çınladı ve bedenimi sıcak bir rüzgar gibi sardı.
"Düğün için dikkat mi ediyorsun yoksa" diye göz kırpananneme şaşırmış suratımı anneme çevirdiğimde, "aslında önce bir nişan yapsak, Emirhanla konuştum geçen gün, herkes sorup duruyor. Duyan şok oldu" dedi neşeli kahkahasıyla. Düşen suratımı Ayaz'a çevirdiğimde gözünü bana dikmiş bakıyordu. Elindeki çatalı bırakıp "nişana gerek yok, biz konuştuk Güneşle, istemiyoruz" dedi bana göz kırparak. Ona baktım, gülümseyip yavaşça gözümü kapatıp açtım. Konuşmamıştık, ama istemeyeceğimi bilecek kadar tanımıştı beni.
