"Hemen Üstüne Bişeyler Giy! "
"Giyerim. " Dedi Sırıtarak.
Gülsem Mi? Ağlasam Mı ? Bilemiyordum. Telefonum Cebimde Titredi. Telefonu Elime Aldım. Mesaj Gelnişti.
Kimden: Eniştem.
Mesaj: Kaçarak Nereye Vardığını Sanıyorsun Küçük Hanım? Polislere Haber Verdik. Dünyanın Öbür Ucunda Olsan Bile Bulurlar Seni. SENİ APTAL!
Yutkundum. Er Geç Beni Bulacaklardı. Emre Yüzümün Solduğunu Fark Ettiğinde;
"Ne Oldu?" Diye Sordu.
Telefonu Emrenin Eline Tutuşturdum. Sakince "Oku." Dedim. Mesajı Okuduğunda Onun Da Yüzünün Solduğunu Gördüm. Bana Belli Ettirmedi Tabii.
"Bak Yağmur, Seni Sahiplendiğimi Söylemiştim. Kimse Seni Benden Alamaz. "
Bu Sözlerini Beni Çok Mutlu Etmişti. Güler Yüzümle Ona Baktım. Ve Kahvaltı İçin Kafeye Gideceğimizi Söyledi. Bende Başımla Onayladım.
*****
Yarım Saat Sonra Kafedeydik. Bu Kafe, Su Yeşili, Beyaz Renklerinden Oluşuyordu. Duvarlarda Tablo Ve Birtane De Saat Bulunuyordu. Oldukça Güzel Bir Kafeydi. Siparişlerimizi Verdikten Sonra Garson Yanımızdan Ayrıldı.
"Hala Üzgün Görünüyorsun Güzelim. "
"Nasıl Üzülmeyeyim Ki? Beni Bulacaklar. Ve Eniştem Bana Çok Kızacak. Teyzemde Çok Kızacak. En İyisi İstanbula Geri Dönmek. Ailemin Yanına. "
Parmaklarıyla Dudağımı Kapattı. Bu 'Sus. ' Demekti.
Siparişler Geldiğinde İkimizde Susmayı Tercih Ettik. Yemekleri Bitirdiğimizde Hesabı Ödedikten Sonra Arabaya Bindik.
"Beni Pek Ciddiye Almadın Galiba. İstanbula Geri Döneceğim. "
"Dönmeyeceksin! "
"Döneceğim!"
"Dönmeyeceksin Diyorum. Sende Beni Pek Anlamadın Galiba. Seni Sahiplendim Diyorum. "
"Saçmalama! Senmi Bana Daha İyi Bakarsın ? Yoksa Ailemmi? "
"Mevzu Kimin Daha İyi Bakması Değil Güzelim. "
"KES! "
İkimizde Sustuk. 5 Dakika Sonra ;
"Bak, İster Anla İster Anlama! Seni SAHİPLENDİM!!! "
Duymamış Gibi Yaptım. Daha Sonra Arabayı Durdurdu. Arabadan İndi. Ne Yaptığını Anlayamıyordum.
"HEY MİLLET! BEN BU KIZI SAHİPLENDİM! TAMAM MI? BİRİ ŞU ARABADAKİ KIZA ANLATSIN. BEN BU KIZI SAHİPLENDİM! "
Kapıyı Açıp Kolundan Çektim.
"Ne Yapıyorsun? "
"Seni Sahiplendiğimi Söylüyorum. "
Ona Tokat Attım. Bu Beni Sinirlendirmişti.
"SÜR ŞU ARABAYI! EVE BIRAK BENİ! VALİZİMİ TOPLAYIP İSTANBULA DÖNECEĞİM! "
"Demek Bu Kadar Basit. Hayatımın Sadece 11 Gününde Yanımda Olmaya mı Geldin Buraya?"
Sustum. Arabayı Sürmeye Başladı.
*****
Sonunda Eve Vardık. Koşar Adımlarla Bana Verilen Odaya Çıktım. Hızla Dolabımı Açtım. Valizimi Yatağın Altından Çıkardım. Kıyafetlerimi Valize Tıkmaya Başladım. Emre Odaya Daldı.
"Sen Ciddimisin? "
"Şaka Yapıyor Gibi Bir Halim Mi Var? "
"Sana Yemek Getirmiştim. "
"İstemiyorum. "
"O Kadar Hazırladım Ama. Ben Buraya Bırakayım. İstediğinde Yersin."
Cevap Vermedim. Emre Odadan Çıktı. Yemeğe Hücum Etmeye Başladım. Yolda Çok Oyalanmıştık. Ve Bu Yüzden Acıkmıştım. Tekrar Emre Odaya Daldı. Beni Yemek Yerken Buldu.
"Boşuna Hazırlamadık Güzelim. "
"Şey, Teşekkür Ederim. "
"Önemli Değil. Ama Şu Gitme Meselesini Tekrar Düşünsen? "
"Ben Hazırım Zaten Emre. "
"Peki, Benim Bir İşim Var. Gitmem Gerek. "
"Beni Yol Etmeyecek Misin ?"
"Sen Karar Vermişsin. Kendi Başına. Bana Bir Şey Düşmez. "
Haklıydı...
*****
Telefon Çaldı. Emreydi.
"Alo? Emrenin Yakını Sizmisiniz? En Son Sizinle Konuşmuş. Emre Kaza Geçirdi. "
"NE?!?!?! "
Telefonu Yere Fırlattım.
