Tydzień.
Chce mi się krzyczeć.
Sny nie chcą przychodzić bardzo długo, a gdy już się pojawiają wypełnia je Twój głos, zieleń Twoich oczu, Twoje czułe ramiona otulające mnie całą.
Nie śpię, chodzę zmęczona, poirytowana, zła na cały świat za brak Twojej obecności.
Ale uśmiecham się, tak jak lubisz.
Udaję szczęśliwą i musisz wiedzieć, że robię to dla Ciebie. To Ty mówiłeś, że mam niesamowity uśmiech, że ciągle chcesz go oglądać. Więc wstaję codziennie rano i zmuszam się do założenia go na twarz, potem wychodzę z nadzieją, że może kiedyś Cię spotkam.
Dopiero, gdy wrócę do domu, coś pęka.
Pędzący pociąg nie usłyszy mego "stop". Mała dziewczynka pełna gigantycznych trosk.
Ale nie narzekam, wiem, że nie mam prawa. Dałam się w to wszystko tak bardzo wciągnąć. Tęsknię. To moja wina.
Pod wpływem wspomnień coraz bardziej się rozklejam, już nie na gwarancji, nie da się niczego wymienić, nie dostanę nowych części, żeby się złożyć. Przetarte elementy nie pasują do nikogo i niczego, więc nie mam co oczekiwać, że będzie ten ktoś. Nikt nie lubi wybrakowanych zabawek.
Żałosne podróże ze łzami w oczach.
Serce spakowane w walizkę wybiera się na długie wakacje, niestety beze mnie. Wpatrzona w szybę mijam lasy i niekończący się strumień z linii.
Podwójna ciągła, czemu chcę wyprzedzać bieg wydarzeń?
Dzisiaj chyba musimy się pożegnać. Czy to jest właśnie ten definitywny koniec, którego tak się bałam? Nie jest taki tragiczny, jak myślałam. Po prostu spotkanie, coraz mniej rozmów, gestów i czasu. Nie patrzymy sobie tak jak kiedyś prosto w oczy. Nie szukamy zbędnych słów, które potrafiłyby to opisać. Chłodny dotyk dłoni, równie chłodne "Jestem uzależniony tylko od Ciebie" i blada cera. Od rozstań się nie umiera.
Przed wprowadzeniem znajomości na wyższy etap skonsultuj się z psychiatrą lub kup dobry antydepresant, gdyż każda zażyłość niewłaściwie stosowana może zagrażać Tobie i osobom w Twoim otoczeniu.
Każdy krok prowadzi ku końcowi.
