FEARLESS

Chapter 21

"Ano iniisip mo?" Agad na napalingon si Safyra sa gilid n'ya nung nagsalita si Thyreze.

"Hindi ka ba nagtataka? Kabisado ni Flora ang papunta sa Himigai lake." Agad naman napaisip si Thyreze dahil sa narinig.

"Itanong kaya natin? Wala namang masama sa pagtatanong diba? Baka bumalik na naman s'ya don. Mabangis pa naman yung lawa na yon." Napatango na lang si Safyra at tumingin sa madilim na kalangitan at puno ng mga bituin. Kasabay ng pag-ihip ng malakas na hangin ay ang pagpikit nya at sumunod na ang pag-hikab.

"Matulog na tayo."

Libro, pinto, susi.
Hanapin ang tamang libro,
Sikretong pinto ay bubukas.
Kalimutan ang alinlangan,
Pumasok ng bukal sa kalooban.
Ibigay ang buong puso
Sapagkat ito lamang ang kapalit.

Pagdating ng tamang panahon,
Kapangyariha'y magagamit.
Hindi mo iyan nakuha ng walang dahilan
Huwag mamaliitin kung ayaw mong ikaw ang kontrolin.

Dumilat si Flora ngunit pumikit din kaagad dahil sa sinag ng araw na tumama sa kanyang mukha.

"Istorbo naman! Sinarado ko yung kurtina kagabi bago ako matulog tapos ngayon nakahawi na," inis na bulong n'ya sa sarili. Bumangon s'ya at iniligpit ang kanyang higaan saka dumiretso sa banyo para maligo.

Ang tagal ko nang nandito hindi pa rin ako sanay sa mga damit dito.

Kahit na iritado dahil sa suot, sinuot n'ya ang tsinelas at bumaba.

Libro...
Pinto...
Susi...
Tsngina ano meaning non? Ayoko mabangag kaiisip pero hindi ko mapigilan.

"Flora, ayaw mo ba ng pagkain mo? Hindi mo pa ginagalaw simula kanina," puna ni Thyreze. Agad n'ya naman tinignan at kahit na kaunti, walang bawas ang pagkain n'ya.

"Wala akong gana," palusot n'ya.

"Kagabi, kaunti lang ang kinain mo. Ang dahilan mo, busog ka pa. Tapos ngayon naman sasabihin mo wala kang gana?" Tinitigan lang ni Flora ang pagkain n'ya saka tumayo na naging dahilan ng pag-agaw n'ya sa atensyon nila Steven na payapang kumakain.

Gagawin ko kung ano ang gusto ko. Wala akong pakialam kung kaninong bahay pa to. Tutal naman hindi na ko masaya dito eh.

With nothing but coldness in her heart, she left the kitchen without thinking what would the person who prepared her meal will feel.

Several minutes later, she found herself in front of the Himigai lake.

I don't know what's my connection in this lake but, somehow, it makes me feel at ease.

She suddenly feel the urge to walk towards the lake but her heart refuses to do so.

"If I were you, I won't do that." She looked back only to see a guy around her age. His dark brown eyes has a look she cannot name. He has a lean body, fair skinned, pointy nose and black hair with a highlight of ash blonde that's very suitable on his face.

"Sino ka naman?" Tanong n'ya dito.

"Hindi mo na kailangan malaman kung sino ako." His voice were deep like it comes beneath the ground.

Flora just rolled her eyes and leaved the lake quietly.

A raven flew on the branch of the tree near her. Nakatitig ito sa kanya at hindi n'ya na lang ito pinansin.

Pagtapat n'ya sa puno kung nasaan ang ibon, bigla namang sumigaw ang lalaki na nakita n'ya kanina.

"Umiwas ka!" Hindi n'ya ito naintindihan kaya isinenyas pa nito ang itaas. Duon n'ya lang nakita ang sanga na tatama sa kanya.

Pero bago yon tuluyang tumama sa kanya, bigla na lang itong nahati at nasugatan s'ya nang mahagip ng dulo nito ang braso n'ya.

Tinitigan n'ya ang malaking sanga ng may pagtataka kung bakit bigla itong nahati. Nilingon n'ya din ang lalaki at nakita n'ya ang mahaba nitong kuko habang naghahabol ito ng hininga.

Her eyes widened as fear, shock and confusion sipped in each fibers of her body. Her fear when the wolves chased her, came back.

Tumakbo s'ya pabalik sa tinutuluyan n'ya pero nakasunod pa din sa kanya ang ibon.

She felt a strong force that pushed her towards the nearest tree but her head didn't bumped in the tree. Idinilat n'ya ang mata n'ya at ang una nyang nakita ay matulis na pangil.

Hindi rin nagtagal ay naglaho din iyon pero kahit na ganon, natatakot pa din s'ya.

"Iwasan mo ang ibon na 'yon." Confusion filled her mind immediately. She don't have any idea what was this guy is talking about.

"Excuse me?" She raised one of her eyebrow.

"Ang sabi ko, umiwas ka sa ibon na yon. Hindi mo ba nakikita yung mapupula nyang mga mata?" Tinignan n'ya ang ibon na nasa katapat na puno lang.

"Bakit, kakain ba ng tao yan?" Nagpakawala naman ng malalim na hininga ang kaharap n'ya.

"Hayaan mo na nga. Saan ka ba nakatira? Ihahatid na kita." Itinuro n'ya naman ang daanan at sinamahan s'ya nito maglakad habang ang ibon ay nakasunod pa din sa kanila.

"Dito?" Tanong ng lalaki ng makita ang malaking bahay na nasa harapan nila.

"Oo, dyan mismo." Lumingon naman kaagad sa kaniya ang lalaki.

"Dito ako pupunta eh."

"Edi sumabay ka na sakin papasok."

Pagkabukas n'ya ng pintuan ay nanlaki ang mga mata n'ya nang makita kung gaano kagulo ang bahay. May nagbabatuan, sigawan, habulan at kung ano-ano pang kagaguhan.

Natigil lang ito nang mapatingin si Safyra sa kanya na sinundan ni Steven hanggang sa nagtuloy-tuloy na.

"Sino yan?"

Napalunok s'ya at hindi mahanap ang tamang salita na dapat isagot dahil una sa lahat, hindi n'ya kilala ang lalaking to.

Hinawakan s'ya ng lalaki sa balikat at idiniin ang isa pang kamay sa braso n'ya. Doon n'ya lang napansin na umaagos na pala ang dugo papunta sa kanyang kamay.

"Sorry for barging in but she can't stay any longer outside," sabi ng estrangherong lalaki pagkasarado nito ng pintuan.

"Teka, parang kilala ko to." Tinitigan ni Safyra ang mukha ng lalaki at unti-unting lumaki ang mata n'ya ng maalala kung sino ang kaharap.

"Please, don't kill me! I-I forget where I've seen you. Please don't claim my life." Safyra kneeled down on the floor while her heart is pounding in a swift motion.

"Stand up. I won't claim your life. The rumors that you know about me isn't true. The king made it spread so that people won't stare at me." Still, Safyra didn't stand up.

"Ano bang meron, Safyra?" Tanong ni Steve.

"Hindi n'yo s'ya kilala?" Balik na tanong ni Safyra.

"I am, Cavanaugh's fifth prince, the only son of the king's third wife."