ENCHORODIAN

1

KABANATA 1: SHIRA

SHIRA

"Shira..."

Isang malamyos na tinig ang tumawag ng aking pangalan, dahilan upang ako'y magising.

Binuka ko nang paunti-unti ang aking mga mata, ngunit agad na napapikit muli dahil sa kasilawan ng liwanag. Matapos ang ilang saglit, binuksan ko ulit ang mga mata ko, unti-unting nakasanay sa liwanag na bumabalot sa paligid.

Ang unang nakita ko ay ang isang maaliwalas na kalangitan, lubos na kakaiba sa mga karaniwang umaga na nakasanayan ko. Napatayo ako nang bigla kong maunawaan na ako ay nasa ibang lugar.

Kumunot ang aking noo sa mga tanawin na ngayon ko lang nakita. Napapalibutan ang buong kalupaan ng mga bulaklak, mga punong-kahoy na sumasayaw sa ihip ng hangin, at malapad na mga bundok.

Nasaan ako? Paano ako napunta sa lugar na ito? May nagdala ba sakin dito? Mga katanungan na paulit-ulit na naglalaro sa aking isipan. Mga katungan na wala akong alam kung may kasagutan.

Kinusot ko ang mga mata ng ilang beses upang malinawan kung totoo nga ba ang aking mga nakikita, o isang imahimasyon lamang.

Kinurot ko ang pisngi ng paulit-ulit. Kahit masakit tiniis ko upang malaman kung nasa panaginip ba ako o reyalidad. Ngunit ganoon pa rin at walang may nangyari.

Isa lang ang ibig sabihin nito, totoo ang lugar na 'to at hindi isang talimuwang.

Hindi ko napigilan ang sarili na mapatalon sa tuwa. Hindi ko inakala na mapupunta ako sa ganito kagandang lugar.

Kung panaginip ito ay ayaw ko ng magising pa. Sa ngayon 'di ko na muna iisipin kung paano at bakit ako napunta rito, o kung may nagdala man sa'kin dito. Pagtutuunan ko na lang muna ng pansin kung paano ko malilibot ang buong lugar.

Sa totoo lang, hindi ko sukat akalain na may ganito pala kagandang lugar na nakatago. Tila isang paraiso.

Napapalibutan ang buong paligid ng mga mababangong bulaklak. Kulay ginto ang bawat talulot nito na kumikinang dahil sa sikat ng haring araw. Ang mga puno na kulay dilaw ang mga dahon na tila sumasaway sa ihip ng hangin. Ang mga bulubundukin na babalutan ng makakapal na nyebe ang tuktok, kahit hindi naman taglamig ang kapanahunan dito.

Naglalad-lakad ako upang libutin ang buong lugar. Sa aking bawat hakbang ay nakangiti kong dinama ang mga bulaklak sa aking palad. Agad akong napayakap sa sarili, nang tinangay ng malamig na simoy ng hangin ang tuwid at itim kong buhok na abot hanggang beywang.

Kay sarap damhin ang bawat pagdampi ng hangin sa aking balat. Na nagbibigay lamig sa mainit kong balingkinitang katawan. Gumuhit ang matamis na ngiti sa aking labi nang narinig ko ang huni ng lumulipad na mga ibon sa himpapawid.

Tila isang musika sa aking pandinig ang tunog ng mga ito. Ang magkasabay at magkatugmang huni ng mga ibon na kay sarap pakinggan. Tila isa akong sanggol na hinihele ng isang Ina.

Namilog ang aking mga mata sabay ng pag-awang ng aking labi nang makita ang pagdapo ng kakaibang paru-paro sa aking kamay. Isang kamangha-mangha na paru-paro. Tila isang baghari ang pakpak ng paru-paro dahil sa dami ng kulay nito.

Maya-maya pa, biglang dumami ang mga paru-paro sa paligid. Umikot ito sa akin na tila natutuwa na makita ako.

Hindi ko alam na may ganitong uri ng paru-paro na sekretong nabubuhay sa mundo. Tunay nga na marami pa kaming dapat matuklasan na kakaiba at kamangha-manghang mga nilalang dito sa mundo. Marami pang mga misteryo at sekreto ang nakakubli sa mundo na hindi pa natutuklasan. Mga sekreto na magpapaluwa ng iyong mata sa gulat at mga misteryo na hindi kapani-paniwala.