Mesafe

2. bölüm DÜŞÜNCE

                        GÜNÜMÜZ

Antrenman dan çıkmıştım, yorgun vücudumu dinlendirmek için en çok sevdiğim aktivitelerden birini yapmak için sahile indim. Koca kayaların üstünde oturup içimi huzura kavuşturan o gün batımını izliyordum. Kafamı boşaltmış bir şekilde sadece önümde oluşan gün batımını izliyorum, vücudumun yorgunluğunun gittiğini hissetmiştim.

Nedenini bilmiyorum ama içime düşen bir sıkıntı ile kala kalmıştım.
Aklıma birden o gelmişti alakasız bir şekilde kendimi sorguladım. En son telefonumu kapatmış ve mesaj kısmına saatlerce girmedim.

Acaba o ne yapıyordu, çok mu ters konuştum onunla? Bana mesaj yazıp benden mesaj bekliyor mu dur ? Ne saçma sapan şeyler düşünüyordum. Banane ondan daha bir günlük tanıştığım bir insanı da düşünecek değilim.

Beynimin içinde oluşan saçma düşünceler den kurtulmak için taşlardan kalkıp eve doğru hafif tempoda koşarak gitmeyi tercih ettim fakat aklımın bir köşesinde hala onu düşünmeden edemiyorum.

Zihnimde ki düşünceler geçmek bilmiyordu nedense durmadan Doğa'nın ne yaptığını nasıl biri olduğunu düşünmeden edemiyorum , anlamıyorum neden yeni tanıştığım bir insanı bu kadar çok merak ediyordum ki nasıl olsa oda beni bir gün terk edecek bu zamana kadar hep böyle olmuştu şimdi niye fark olsun ki , sanırım delirmek üzereyim çok fazla kafama taktım sanırım.

Sesli bir şekilde of çekmiştim. İstiyordum, şaka gibi ama onu merak ediyordum. Kendimle çelişiyordum bir yanım telefonu aç diyor diğer yanım ise açma diyordu.

Bazen istemesek de yinede yaptığımız şeyler olur ya he işte bende onu yaptım. Ne kadar istemesem de o telefonu açtım, cebime koydum ve sadece bekledim. Karanlık, ışığı bile olmayan sokaklarda tek başıma yürüyerek geçerken onun yazmasını bekledim. Ben ona mesaj yazamadım çünkü kendimde o yüzü bulamadım kıza ters yapıp ona yazamazdım.
Biraz daha yürüdüm evime varmak üzere idim. İçimde bı umut ondan mesaj gelir diye bekliyordu. İçimdeki o kişi onunla konuşmak istiyordu. Buna çok ihtiyacı vardı. Belki de benim de birinin yanımda olmasına ihtiyacım vardı. Beni de birinin bu yalnızlığım dan kurtarmasına ihtiyacım vardı. Gerçekten de kendimle ilgili bilmediğim çok şeyler vardı.

Evime vardım, kapıyı açtım, sessiz ve soluksuz bir şekilde odama geçtim içimde ki umut ışığı , neredeyse sönmekte olan bir mum ışığı gibiydi.

Bekledim, durdum yatağıma uzandım ve sadece bekledim, gözlerimi yumdum. Kıza ters yapmıştım onun mesaj atacağını düşünmek bile hataydı. İkinci dostum olan karanlığa bir kez daha sığındım gözlerimi yumdum.

Elimdeki telefonun titremesi ile gözlerimi açmıştım.

"_1doğa1_ dan bir mesajınız var"

Suratımda beklenmedik bir gülümseme oluştu. Şaşırdım, sahi uzun zaman sonra ben ne zaman gülümsedim.

Mesaja tıkladım, suratımda oluşan gülümseme yavaşça solarken onun mesajını okudum.

" Daha iyi bir başlangıç yapabiliriz bence sen ne düşünüyorsun?"

Bunu bende istiyordum ama tabikide ona belli edecek şekilde hareket etmeyecektim.

" İsmim Yunus, bu kadar bilgi yeterli sanırım."

" Evet bay gizemli yine gizemli yönünü gösteriyorsun."

" İyi bir başlangıç yaptık."

" Buna iyi bir başlangıç mı diyorsun?"

" Evet öyle diyorum." Bu kız benim tamamen zıt tarafım. Hislerim öyle söylüyor.

" Zoru oynuyorsun bay gizemli. Hoşuma gittin."