Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Merhaba Yaralarım, sizler benim ilk defa güvenerek sırtımı dayadığım, bir an olsun dünyayı unuttuğum yerdiniz ama gördüğüm ki. Kendimden başka yaslanacak bir dağ yokmuş. ') bu yüzden sizler benim yaram oldunuz. En yakışan seslenme şeklim ise bu oldu.')
Yeni kurgumun ilk bölümü ile karşınızdayım. Biraz heyecan, biraz burukluk var içimde. Tanıtımdan az çok anladığınızı varsayıyorum ki; amadolunun sapa hayatlarını anlatacağım. Anlatacağım cinayet ise daha öncelerden yaşanmış bir cinayetten esinlenerek yazıyorum.
Sizden tek ricam, bol yorum ve dolu dolu oy istiyorum. 🥀
Bölüm 11 sayfa uzunluğunda. Kısa demek yok. 🔪
Ig/ guzyarasiofficial takip etmenizi öneririm. Bölüm duyuruları ve kısmen alıntılar buradan gelecekti. :)
Biliyorsunuz ki ben konuları ortadan alarak anlatmaya başlıyorum. İlk iki bölüm size biraz hayatları ve ortamı anlatmak. Üç ve ilerleyen bölümlerde konuyu ufaktan anlatmaya başlayacağım. Sabırla okumanızı öneriyorum. Aksi halde anadolunun sırlarından mahzun kalacaksınız. :)
30 oy ve 500 yorum gelirse çok mutlu olurum.
Keyifli okumalar. 🌼
Sizleri seviyorum, yaralarım. 🌼
#İkilem | kaybolurum gülüşünle.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. SÜRGÜN
Hayat bileğime dolandığı elini asla çekmiyordu. Biliyordum ki; ancak geçmişi unutarak var olabilirdik.
Hayatım pamuk ipliğine asılı olan bir sarmaldı. Kaderim yüzüme gülmemiş, hayat tokmağını başıma durmadan indirmişti, oysaki bu hikâyenin yananı ben olmamalıydım. Ben bu hayata iyi biri olmak için kendini adayan biriydim.
Kedilere eziyet etmemiş, kuşları camımdan kovmamıș, aksine her gün onlara ekmek veren biri olmuştum. Halbuki ben hayatı güzel sanan biriydim. Onlarca felaket geçmişti başımdan ama asla mutlu düşüncelerimi bir uğursuzluk uğruna tüketmemiștim. Hep kötü şeylerin iyi şeyler getireceğine inanmıştım, hep öyle olmasa da her daim iyiliği görmüştüm.
Felaket çanları tepemde çalınmaya başlamıştı ama ben yirmi dört yaşında hâlâ annesinin sözüne muhtaç bir cahildim! Nereden bilebilirdim ki hayatın benim hakkımda kötü senaryolar ürettiğini?
Elim eski püskü olan makyaj masamın üzerindeki telefonuma gitti. Saat daha sabahın yedi buçuğuydu. Yarım saat sonra iş başı yapmam gerekiyordu. Uzun zamandır bir Cafe de çalışıyordum. Kazancımız yerindeydi ama ben kendi paramı kazanmak istiyordum.
Kıyıda köşede birikmiş bir param olmalıydı. Elime aldığım süngeri föndatene bandırdım ve önceden alt tabaka hazırladığım cildime yedirmeye başladım. Tenim beyaz ve temiz olduğu için pek fazla ihtiyaç duymuyordum. Tek amacım bahar güneşinden beni korumasıydı.
