Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Merhaba yaralarım, nasılsınız? Ben şükür iyiyim. ♥️
Biraz geç kaldım ama size uzun bir bölüm getirdim. Tam 21 sayfa uzunluğunda. Satır aralarına yorum bırakmayı ve oy vermeyi unutmayın.
Bu bölümü yıllardır yanımda olan tüm okurlarıma armağan ediyorum. 🌸
Buraya okuduğunuz tarihi yazar mısınız? İlk ben bırakayım; 11.07.2024 |Perşembe | saat; 22.00
Keyifli okumalar♥️
Sizleri seviyorum. ♥️💝
# Kara sevda | anlatamam
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14. Ay
Hayat bitti dediğin yerden yeniden başlıyordu. Hayır aslında vazgeçtiğin sana geri geliyordu. Vazgeçtiğin anda hemde. Hayatın amacı buydu; kaçtıkça sana geri gelmesiydi.
Ay müphem bir gecenin koynunda sallanırken, kaderin çarmıha gerildiği zamana tekabül ediyordu. Kaderim güzel çehreme benzemiyordu, güzeldim; gençtim lakin kaderim güzel değildi.
Küçücük çocukken sevilmemiştim, belki bir gün olsun saçlarım okşansaydı, Serkan çakalının ağına düşmezdim. Belki hayatım bir nebze olsun daha iyi ilerledi. Yüzüm belki gülerdi ama olmamıştı. Bu hayattaki kaderim böyle yazılmıştı.
Bildirim paneline düşen mesajı okurken ellerim heyecandan dolayı titriyordu. Kalbim kızla çarpmaya devam ederken titreyen göz bebeklerimi satırların üzerinde bir kez daha dolandırdım.
Kafamın içi allak bullak olmuştu. Pencereyi açmamı ve aya bakmamı istiyordu. En önemlisi ise beni nerden görüyordu? Hissediyor muydu yoksa? Düşüncelerle dolu kafamı sağa sola salladım ve mesaja basarak hızla bir şeyler yazdım.
Ayın güzel olması umrumda değil, tıpkı senin umrumda olmadığın gibi. :)
Hiç düşünmeden yazdığım mesajı hızla göndere baktım ve ilettim. Stresten titreyen ellerimin parmak uçlarını kemirmeye başlamıştım. Olduğum yerden hızla doğruldum ve pencerenin kenarına giderek tülün altına saklanarak dışarı baktım. Bomboş sokakta in cin top oynuyordu. Sokakta köpek bile yoktu. Pencereyi açıp aya bakmakta nerden çıkmıştı şimdi?
O an yatağın üzerinde duran telefonuma bir bildirim daha düştü ve karanlık oda ışıkla aydınlandı. Sımsıkı tuttuğum tülü bıraktım ve titreyen adımlarla telefonumun başına vararak yatağın ortasından aldım.
Kerem Ali; öyle mi? Şaşırtıcı! Oysaki senin benim için öleceğini falan düşünüyordum. :)
Mesajı okur okumaz bünyeme bir sinir dalgası yayılmıştı. İçimde yanardağlar patlıyordu. Onun için ölmek de neyin nesiydi? Ne saçmalıyordu bu çocuk şimdi? Kendini ne sanıyordu? Vazgeçilmez falan mı? Öyleyse buna haddini bildirmek farz olmuştu. Olduğum yerde ayaklarımı birkaç kez yere vurdum.
