Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Nasılsınız? İyi misiniz? Hayat nasıl gidiyor? Özlediniz mi beni?
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatmayı unutmayın. Oylarınıza ve yorumunuza ihtiyacım var. Güz yarası'nı okuyabilecek tüm arkadaşlarınıza önermeyi. unutmayın.
Bu bölüm için 60 oy ve 300 yorum istiyorum. Sınır dolarsa bölüm gelir bebekler. ❤️ Lütfen sınırlara riayet edelim. 🌹
Ve bu bölümü yıllardır yanımda olan saygıdeğer, biricik okurlarıma ithaf ediyorum. İyi ki varsınız 🦋✨
Sizleri seviyorum. Keyifli okumalar. 🥀🧚♀️
# Kahraman Deniz / suç mahalli
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. Sorgu
Kaderin kanlı oyunları beni bir çember çevirip içine hapsetmişti. Kim baksa yüzümden her şey anlaşılıyordu. Sadece herkes kendi derdini öne atıp bir numara olmak istiyordu. Ben ise figüran olmaya razıydım.
Ama kader bana başrollük sunuyordu.
Umudumu körkütük bir gecede, amansız bir hastalığa düşmüş, derman bulamayan bir hasta gibi yitirmiştim. Bozkır insanları amansız öldürür, üstüne hiçbir şey olmamış gibi cenaze namazını kılar ve toprağını atardı. Bozkır böyleydi işte. İnsanı diri diri yakardı. Dumansız tüterdin.
Sevmezdim böyle şeyleri. Tabiatıma tersti. Kimsenin ardından oyun oynamayı sevmezdim. Hatta öyle ki nefret ederdim. Ben alavere dalavere insanı değildim. Keşke düşündüklerimizi insanlara dimdirek aktarabilseydik... Karşımda ki kehribar bakışlı adam bana hiçbir şey olmamış gibi bakıyordu. Nasıl olurdu da odama gizli gizli girebilmişti?
Korkuyla elimi bağrıma bastırdım ve derin bir nefes eşliğinde damağımı kaldırdım. Oldukça korkutmuştu beni. Bugünkü yaşadığım aksiyon vücuduma fazla gelmiş olsa gerek kalbim gereğinden fazla hızlı atıyordu.
Kerem Ali Altınay, bana öylece bakıyordu. Fütursuzca...
"Kerem Ali," sesim adeta fısıltı eşliğinde çıkıyordu. Kerem Ali elinde tuttuğu parfüm kutumu masaya, aldığı yere bıraktı. "Efendim Bozkır güzeli," sözleri ne iğneleyici ne de kinaye eşliğindeydi. Ama bana bozkır güzeli diye tek kişi Çakır Beydi. Nereden de duymuştu bunu ve neden simdi bana böyle hitap ediyordu?
"Ne işin var odamda?" sözlerimi sert bir tonda sarf etmiştim. Evde annem, kardeşim ve abim yoktu. Sadece anneannem vardı. Kerem Ali sözlerime karşılık kısık bir sesle güldü.
"Bilmem, ne zaman yönümü değiştirmek istesem yol beni buraya getiriyor," kısık gözlerini hepten kıstı ve işaret parmağını bana dönerdi. Dudağının kenarı imalı bir şekilde yukarı kalktı. "Tıpkı senin yaptığın gibi." sözleri keskin bir mızraktı adeta içime içime saplanıyordu. Alnım sözlerine karşılık kırıştı. "Anlamadım," sözler kendi kendine dökülüyordu dudaklarımdan. Anlayamıyordum.
