Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Merhaba çok sevgili ailem. Nasılsınız? Beni sorarsınız kötüyüm. Hayatım ne rayında ne yolunda gidiyor. Mutsuzum, üzgünüm. Hepsi bir arada anlayacağınız. Neyse...
Özlediniz mi bizi?
Çok şükür otuz bölüm olduk. Gözlerim yaşlı... :(
Bölümü okumadan önce oy vermeyi ve bol yorum yapmayı unutmayın.
Burada bölümü okuduğunuz tarih ve saati bırakır mısınız? İlk ben bırakayım; 23.10.2024 çarşamba saat: 22.00
Sizden ricam Güz yarasını okuyabilecek tüm arkadaşlarınıza önermeniz. ❤️
Sizleri seviyorum. 🧚♀️
Keyifli okumalar dilerim 💙
# Ali Baran| Gül Bahçesi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30. Çöplük Çiçeği
Ben küçükken, pek bir şeye aklım yetmezken anneannem bana bir hikâye anlatırdı. Bütün ömrüm boyunca kulağıma küpe olacak bir anektottu benim için.
Çöplük çiçeği derdi anneannem. Çöplükte açmış bir çiçek olsanda her daim çiçek olduğunu unutma kızım derdi. Kimi gelir bakar burada çiçek açar mı der ama açar işte derdi. Kaderi öyle yazılmış derdi. Bende çöplükte açmış bir çiçektim. Yüzü, çehresi güzel ama bahtı kötü olan bir çiçek...
Sonra anneannem eklerdi sözlerine; seni yerinden yurdundan edecekler sakın gittiğin yerde solma aksine daha güzel şekilde büyü derdi.
Anlattığı anektodu kulağıma küpe olurken bu anlatısını uzun bir süre unutmamıştım. Tam da şimdi aklıma düştüğü andı. Geçmişi düşününce yüzümde acı dolu bir gülümseme oluyordu. Mutluydum ama aslında mutsuzdum.
Belki hayatımda annem olmasaydı ben daha mutlu, daha iyi bir hayata sahip olacaktım. Ama kaderim de şeytan gibi olan annemi hayatıma sokmuştu ve benim güzel çehrem güzel kaderime yansımamıştı. Kader sert bir şekilde önümü kapatmış, bütün zorlukları önüme yığmıştı.
Küçüktüm; yaşıma dair tek bir anımsamam dahi yoktu. Sadece çok küçük olduğunu hatırlıyordum. Babamın kucağında olduğumu anımsıyordum. O zamanlar sadece abim ve ben olduğum için bizi pek severdi. Beni küçükken kucağına oturtur. Saçlarımı okşardı. Öyle mutlu olurdum ki dünyalar benim olurdu.
Çok küçük olmama rağmen bu anısı hep kafamda yer edinmişti. İşte bir çocuğun babası tarafından sevilmesi buna işaretti. Saçlarımı her sıvazladığı an yere göğe sığamıyordum.
Anılar zihnimde siliniyordu. Babama dair hatırladığım en eski ve en iyi anılardan biriydi. Peki ya anneme dair hatırladığım bir anı var mıydı? Yoktu! Annemi hep beni kıskanırken ve hayatımı zehir ettiğini hatırlıyordum.
