Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Merhaba yaralarım. Nasılsınız???? Şükür iyiyim. Düğünler falan geziyorum işte 😅 siz ne yapıyorsunuz? Nasıl gidiyor tatil?
Sizden tek bir ricam var okuyabilecek arkadaşlarınıza Güz Yarası'nı önermeniz ve yorum oy sınırını doldurmanız. 🦋🐝
Bölümü okuduğunuz saati ve tarihi yazar mısınız?
40 oy ve 600 yorum istiyorum')
Ig | guzyarasiofficial (Muhakkak takibe alınız. Bölüm hakkında bilgilendirme yapıyorum)
Keyifli okumalar 🌹
Sizleri seviyorum. 🐝
madrigal |dip
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3 | PERDE
Hayat insana öğrenemediği şeyleri başına vura vura öğretiyordu, oysaki en iyi ben biliyordum mahkeme duvarlarını, cezaevini...
Ben bunu hak etmiyordum, herkesin hayatı yerli yerindeydi ama benimki tam tersi şekilde ilerliyordu. Kara yazgım ömrümden altı yıl çalmıştı, babasız geçen altı yıl...
Her şey bir bok çukuruna batmıştı, devlet bizi sürmüştü ömrümü yititeceğime inandığımız yerden, bir daha adım atmaz olmuştuk. Bazı zamanlar çocukluğumun anıları düşerdi aklıma ve o da belirirdi, babamın acımadan öldürdüğü, kaderin bize oyun oynadığı çocuğu...
Olmamıştı. O gençliğine, biz babamıza doyamamıștık. Körpeydi yüreğim, yeniydi duygularım fakat kaderim karaydı...
Elimden bir şey gelmiyordu, sık sık olmasada bazı zamanlar odaya kapanır abdest alır uzun uzun namaz kılardım, tövbeler ederdim yaradana, beni affetmesi için...
Her ezan okunduğunda dualar ederdim, babama, abime, küçük kardeşime, anneme, anneanneme... Hepsi benim canım ciğerimdi. Aile bu dünyada ki en bugün velinimetti. Gerisi fasa fisoydu. Arkadaşlar, hayatımıza girip çıkanlar hepsinin bir önemi yoktu. Önemli olan ailemiz ve huzurdu.
Bazı zamanlar bozkırı özlüyordum, ayağımı yaka yaka inatla giymeyerek gezdiğim toprağını, sadece erik ve buğday yetişen memleketimi özlüyordum, ben aslında çocukluğumu özlüyordum.
Yirmi dört yıllık hayatım bana bazı şeyler öğrenmişti; küçükken ne kadar evden ve ailemden kaçmak istediysem, yaşım on sekize yaklaşmaya başlar başlamaz bu düşüncem silinip gitmişti. Evde oturduğum her güne, hayal kuramadığım her ana, doya doya gülemediğim her lahzaya bir ahım vardı. Keşke bu kadar ergen olmayıp biraz hayatı yaşasaydım. Üzerim yeşillenecek diye çime oturmamazlık yapmasaydım, her şeyi benim olsun diye istemeseydim. Hediyeyi karşılıklı almasaydım, insanların vefasız olduğuna azcık olsa inanıp, her şeyi yaradanın verdiğine kani olsaydım. Bunların hiçbiri başıma gelmezdi.
