Ölümün Gözleri

Giriş

GEÇMİŞİN SESİ

17.10.2003

'ANNE..!' çığlığım gecenin karanlığına karıştığında herşey için çok geç olduğunu anlamıştım.

Annemin kalbini kanatan o adama baktım. Donup kalmıştı, elindeki şeyi yere atıp koştu arkasına bakmadan. O şey değil silah! Evet, evet silahtı. Annemin kalbi o silah yüzünden kanamıştı.

Annemin yerde yatan bedeninin yanına gittim. 'Anne kalk burada yatılmaz, böcekler gelir sonra.."
Kalkmadı..

'Kalbin mi kanıyor anne?'
Cevap yok!
Kafasını kaldırıp dizlerimin üstüne koydum. Küçük ellerimi kalbinin kanayan yerine bastırdım. Benim de dizim kanadığımda öyle yapardı annem, belki bende böyle yapsam kanamazdı. Değil mi?

'Anne yarabandı getirmeli miyim?'
Yine cevap yok.
'Uykun mu geldi, çok acıdığı için uyudun mu anne?'
Tek kelime dahi atmedi

'İnsan bazen sevdiğinin kalbini kanatabilir kızım. demiştin anne.. Babamı çok mu sevdin?' diye sordum bu kez. Yine cevap vermedi. 'O yüzden mi kalbini kanattı?'

'Anne ağlarsam çok üzülür müsün?' diye sordum göz yaşlarımı saklamaya çalışarak.
'Çok ağlamak istiyorum, çünkü senin kalbin kanıyor anne. Elimi bastırdım ama geçmedi daha ne kadar bastırmalıyım.?' bir elimi çekip gözümü sildim. Ellerim kan olmuştu yüzüme de bulaşmıştı.

'Ben düşünce dizim acıdığında elini yarama koyardın, sonra da saçlarımı severdin.. Ama benim elim kan olmuş saçlarını sevmesem olur mu?' yine ses vermedi. 'Anne babam gitti.' sonra dediğim şeyin farkına vararak 'Ama sen üzülme kesin yarabandı getirecek. Korkma acımaz ben elini tutarım senin.'

Çok üşüyordum, hiç üşümediğim kadar.
Çok korkuyordum, hiç korkmadığım kadar.

'Anne üşüdüm' elim eline gitti. 'Sen daha da üşümüşsün buzdolabından çıkmış gibi!' üstümdeki barbie ceketimi çıkarıp anneme örttüm. 'Isınınca haber ver bende üşümeyim.'

Sonrası hep bekledim. Saatler geçti belki 2, 3? Hayır daha fazla zaman geçti! Soğuktan üşüyen bedenimi anneme sardım o daha fazla üşümesin diye.. Ama çok üşümüştü.

Babamda zaten geri gelmedi..

Bekledim yine. Annemin uyanmasını. Kalbinin kanamasının durmasını. Babamın gelmesini. O an için artık her şey imkansızdı.

Anneme baktım. Artık nefes almıyordu. Kalbi hâlâ kanıyordu ama annem uyanmamıştı. Aklıma gelen şeyle gözlerim doldu.

'A..Anne öl- Öldün mü?' diye sordum titrek bir sesle. 'Anne sen öldüysen artık bana kim bakacak? Annem kim olacak.' ağlamaya başladım saatler sonra ilk kez. Annem üzülmesin diye ağlamamıştım ama artık annem ölmüştü ağlayabilirdim..

'Ben seni çok özlerim anne, lütfen ölme.' kafası dizimden yere düştü. O an anladım saatlerdir onu tutan benmişim. Kafamın içinde konuşturan benmişim..

Sonrası benim için cehennemdi artık!
.

..

Selam! Aslında yazmak konusunda pek emin değildim ama.. Umarım beğenirsiniz.

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın..

Sevgilerle..