Sıcak bir yaz gününde elimdeki dondurmamla bahçede geziniyordum. Babam bir haftadır yoktu. Bazen hiç gelmesin istiyordum. Annem öldükten sonra eskisi gibi değildik.Herkes bana sırtını dönmüştü.
Dedemde bırakmıştı zaten beni bu adama .
Abim de yoktu yanımda. Sinan abim zaten benden nefret ediyordu sanırım. Veya babam ona öyle emir vermişti bilmiyordum.
Yarım saat önce çiçeklerin arasında kedi görüp onju yakalamak için koşturmuştum.koşarkende elimdeki dondurma düştü diye ağlamıştım.
Ama bana ağlamak yasaktı.
Evden bağrışma sesleri yükselmişti.Babamın sesi yedi cihanda yankılanıyordu. Kime kızıyordu acaba. Açıkçası ilk defa gelir gelmez bana kızmaması beni şaşırtmıştı.
Seslerden korktuğum için köşedeki küçük çardakta saklanmaya başladım. Bir süre sonra sesler kesilse de çıkmadım. Ne olur ne olmazdı. Adım sesleri duyduğumda gelen yöne doğru döndüm. Abim tam karşımda bana yürüyordu. Önce şaşırdım sonra içime dolan özlemle gülümsedim.
Ona kırgındım. Her defasında beni bırakıp gidiyordu.
10 yaşında annem abimi dedemin yanına vermişti. Aramızda dört yaş vardı.
7 yaşımda annemi kaybetmiş ve annemin ölümünden 8 ay geçmişti. Abimle en son 3 ay önce görüşmüştük. Olduğum yerde ayağı kalkıp abime koştum boynuna atladım. 11 yaşındaki birine göre çok uzundu veya ben kısaydım. 5 ay içerisinde fazlasıyla zayıflamıştım bu yüzden beni kolaylıkla kucaklayıp etrafında döndürdü.
'Sana küsüm ama çok özledim.' dedim sitemle. Cevap vermedi. 'Neden geldin'
Benden ayrılırken bir şey demedi ve elimden tutup az önceki oturduğum çardağa getirdi.
'Babam çağırdırdı onunla tartıştık.' dedi derin bir iç çekerek.
'Ama neden?!'
Önce söyleyip söylememekte tereddüt etti sonrasında korktuğum o cümleyi kurdu;
'Babam önüme silah koydu eğer bir Demir olacaksan belinde bu da olacak dedi. Bende tek sorumluluğumun sen olduğunu ve ayrıca okuyup bir meslek sahibi olmak istediğimi söyledim. O zaman o kardeşini korumak istiyorsan bu belinde olacak okumaya gelince okursun şirketleri sana devrederim büyüğünce dedi.'
Kurduğu cümleleri idrak etmeye çalışırken aklımda aynı cümle dolanıyordu 'Her şey senin yüzünden' kendimi bir kez daha suçlu hissettim ama yine dile getirmedim.
Acaba abim annemin katilinin bizim BABAMIZ olduğunu öğrenince ne yapacaktı.
Hayır bunu hiçbir zaman öğrenemeyecekti!
'Sen ne dedin peki' Bu sorunun cevabından öylesine çok korkuyordum ki. 'Kabul ettim.' dedi tok bir sesle.
İki kelimeydi. kabul ettim..
'Neden?!' diye isyan ettim resmen. Abim de çocuktu o ne anlardı silahtan. Bir kez daha öfke bedenime hapsoldu.
'Senin için.'
Benim için bu çocuk yaşında silahı,ölümü kabul etmiş olan abim. Ben onun için ne yapmıştım?!
Yalan söylemiştim.
Hayatı daha da kötüleşmesin diye o Güzel kalbi hayalkırıklığına uğramasın diye kendimden vazgeçip bu adamın yanında kalmış ve üstüne abim de dahil herkese yalan söylemiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölümün Gözleri
De TodoÖlüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum. Kimdi bu adam aslında? Kimdi bu Savaş Duman? Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı. Bir o vardı. Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım? Ölümden kaçmak mümkün müydü ki? "Sen ölüm...
