Ölüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum.
Kimdi bu adam aslında?
Kimdi bu Savaş Duman?
Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı.
Bir o vardı.
Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım?
Ölümden kaçmak mümkün müydü ki?
"Sen ölüm...
Bölüm şarkısı: Yüzyüzeyken konuşuruz- Dinle beni bi.
__________________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Beni herşeye rağmen kollarına alıp uyutur musun küçük hanım?"
Sanki buna çok ihtiyacı varmış gibiydi.
Bunun için ayaklarıma kapanıp yalvarabilirdi.
Peki ben herşeye rağmen onu kollarımda uyutabilir miyidim?
"Cevap vermeyecek misin?" diye sordu. Sesinde ufak bir çocuğun muhtaç bir sesi varmış gibiydi.
"Önce bir duş al." diye mırıldandım. Daha doğrusu bu sorudan kaçmak istiyordum.
Kafasını salladı ve ayağa kalkıp banyoya gitti. O gidince rahat bir nefes aldım.
Her şeye rağmen..
Her şeye rağmen mi?
Ayağa kalkıp pencereyi açtım. Sıcak basmıştı. Odanın loş ışığı yüzüme vururken ay ışığına döndüm.
Asıl ışık nerdeydi? Veya kimdi? Işık var mıydı?
Gerçi varsa bile benim karanlığımda kaybolurdu.
Evet ben artık gerçek bir karanlıktım.
Buna rağmen her gün ışığa hasret gidiyordum.
Banyo kapısı açıldı. O tarafa döndüğümde Savaş üstünde sadece bornozla çıkmış, kapı pervazına dayanmış bana bakıyordu.
Yutkundum ve başka yere bakmaya çalıştım. Başka yere bak Duygu başka yere..
Bana doğru geldiğini yaklaşan adımlarından anladım. Sırtım ona dönük pencereden dışarı bakıyordum. Arkamdan gelip beklemediğim bir anda sarıldı bana. Çenesini omzuma koydu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
