İyi okumalar...
Bölüm şarkıları;
Sezen Aksu - İçime Sinmiyor
LP - Lost On You
_
_________________________
𝙺𝚊𝚛𝚊𝚗𝚕ｪ𝚔 𝚔𝚊𝚛𝚊𝚗𝚕ｪ𝚐̆ｪ 𝚢𝚘𝚔 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚣; 𝚋𝚞𝚗𝚞 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 ｪ𝚜̧ｪ𝚔 𝚢𝚊𝚙𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛. 𝙽𝚎𝚏𝚛𝚎𝚝 𝚗𝚎𝚏𝚛𝚎𝚝𝚒 𝚢𝚘𝚔 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚣; 𝚋𝚞𝚗𝚞 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚊𝚜̧𝚔 𝚢𝚊𝚙𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛....
~𝕄𝕒𝕣𝕥𝕚𝕟 𝕃𝕦𝕥𝕙𝕖𝕣 𝕂𝕚𝕟𝕘
_
____________________________
____________________________
Ağlamak.
Ben ağlamazdım. Yasaktı çünkü. Duygu Demir'e yasaktı ağlamak.
İlkokulda bir kız bana 'Neden hiç ağlamıyorsun? Çok güçlüsün.' demişti. Bende o zamanlar öyle sanmıştım. Şuan da sandığım gibi.
Ağlamamak güçlü olmak değildi. Asıl güç ağlamaktaydı. Kaybettiğini bilmekteydi. Canının yandığını bilmekti güç.
Ama çocukken öyle sandım hep... Hatta babam bu yüzden bana yasakladı diye avuturdum kendini.
Allah var ya... Onun da hiç ağladığını görmedim. Doğdum doğalı... Bir kez bile ya.
Ben ağlamıştım. Annem öldü, ben ağladım. Babam beni karanlığa hapsetti, ben ağladım. Sevdiğim adam beni terk et dedi, ben ağladım.
Yasakları çiğnediğim oldu. Ama hiçbir zaman kendim için çiğnememiştim. Çünkü bunu yaparsam bencillik olurdu. Değil mi?
Bir tek sevdiğim adam için çiğnemiştim o yasağı.
Korkmuştum. Ağladım. Elimden bir şey gelmedi. Kaybedeceğim sandım.
Kazanmadığım halde kaybedeceğim sanmıştım.
Ağladım bende.
Küçükken düşersin. Canın yanar. Ağlarsın. Ağlama derler. Onlar dedi diye ağlarsın. Canın yanıyor çünkü. Çünkü ağlarsan acısı geçecek sanıyorsun. Çünkü o an yapabildiğini sandığın tek şey bu.
Çok iyi hatırlıyorum... Küçükken annem, babam, abim ve ben pikniğe gitmiştik. Koşarken düştüm ve hem kafamı hemde dizimi vurdum. Dizim yarılmıştı. Çok kanıyordu. Çok açıyordu.
Babam hemen yanıma gelmişti "ağlama" demişti. O deyince ağladım. O öyle dedi diye ağladım.
Annem geldi sonra. Babam dizime yara bandı yapıştırırken annem sardı beni kollarıyla. "Ağla." demişti kulağıma doğru.
O an ağlamam kesilmişti. Annem bana ağla diyordu. Hangi anne çocuğuna böyle derdi ki? Kim çocuğunun ağlamasını isterdi ki?
O an anlamamıştım. Ama şuan anlıyordum.
Gözlerim boşlukta savrulurken yatakta yatan ona döndü. Uyuyordu. 3 gündür uyuyordu. Hastaneden alıp evine getirmiştik.
O gün. Onun öldüğünü sanmıştım. Kollarımın arasında cansız bedenini tutuyordum. O kadar çok ağlamıştım ki... Murat gelmişti. Onu kollarımdan alıp yere yatırmış ve kalp masajı yapmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölümün Gözleri
De TodoÖlüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum. Kimdi bu adam aslında? Kimdi bu Savaş Duman? Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı. Bir o vardı. Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım? Ölümden kaçmak mümkün müydü ki? "Sen ölüm...
