Ölümün Gözleri

9.Bölüm

Kırgındım.

Çocukluğuma..Geçmişime.. İnsanlara

Babama

Aslında çocukluğuma kırgın olmam, kendime ihanet gibi bir şeydi. Ama bazen ne yaşanırsa yaşansın kendini suçlu görmek, sorumlu tutmak zorunda kalıyorsun.

'Anne ben insanlara ne yaptım?' diye sormuştum bir keresinde. Annemin mezarının üstündeki sarı ve beyaz gülleri okşarken.

'İnsanlar neden kötü birisiymişim gibi benden nefret ediyorlar?'

Biliyorum soruma cevap vermezdi. Veremezdi..

'Babam, abime silah vermiş anne.. Benim yüzümden!' Sondaki cümlem çok kısık çıkmıştı. 'Sen de bana kızıyor musun anne?'

Sorum cevapsızdı.

Hava çok soğuktu, veya ben üşüyordum. Kollarımı bedenime doladım. Beraber mezarlığa geldiğimiz Esat amcaya baktım. Esat amca babamın sağ kolu gibi bir şeydi. Ama o emir alarak benden nefret etmiyordu. O beni seviyordu..

Bana bir keresinde: 'Üşürsün güzel kızım.' demişti.

'Neden beni önemsiyorsun ki.' demiştim bende şaşkınlıkla.

'İnsan sevdiğini önemser..'

O günden beri abim ve annemden sonra ilk kez beni sevebilen bir insan bulmuştum. Bu benim için dünyalar demekti.

Beni sevenlerden biri mezarda, biri de benden uzaktaydı.

Annem ölmeden önce her şey çok güzeldi. En azından beni sevenler vardı..

Sinan abim, abim ve ben sabahtan akşama kadar hep oyun oynardık. Arada abimin arkadaşı da gelirdi. Savaş..

Babam o günlerde bile bana karşı mesafeliydi. Nedeni neydi? Ama yinede akşamları odama gelip saçımı okşar kulağıma hafif bir ninni söylerdi ama tam duyamazdım çünkü çok kısık sesle söylerdi. Bazen parka götürür dondurma alırdı.

O günler hiç olmadığı kadar eskide kaldı..

....

Salonun ortasında durmuş öylece bom boş gözlerle bakıyordum. Abim ve Savaş öfkeyle evden çıkmışlardı. Dışarıdan bağrışma sesleri geliyordu daha doğrusu abimin öfkeyle gürleyen sesi..

Bense onlarla gidememiştim. Ayaklarım bana itiraz edercesine kımıldamıyordu. Beni durduran neydi?

Korkuyor muydum? Hayır.

Ne olduğunu anlamasam da daha fazla burada kalmaya dayanamadım. Hızla salondan çıktım. Korkmuyordum ama neden böyleydim? Çekincem kimeydi veya neyeydi? İçimdeki bu tarifi imkansız garip duygu da neydi?

Sorular..

Kapıyı açıp hıza 4 basamağı indim. Az ileride duran abimin arabasının arkasında büyük bir kargaşa vardı. Bence direkt buradan U dönüşü yap Duygu!

İç sesimi dinlemedim. Şuan bana lanetler sıralıyordu ama önceliğim abimdi!

Yanlarına vardığımda iki koca beden görüş açımı kapatıyordu. Abim ve Savaşın iri cüsseleri önümde dağ gibi dursa da o dağları aşıp Sinan'ın karşısına dikildim. Ondan korkum yoktu. Olmamalıydı da zaten! Peki, korkum kimeydi? Babama değil!

Çocukluğumun Katiline

Babam değildi o adam benim! Babamın 3 5 tane anılarımda temiz kalması gerekti. Bari öyle kendimi avutabileydim. Eğer o katile baba diyecek olursam, Kimse beni tutamazdı. Önce onu sonra kendimi ve çevremde ki herkesi yakıp yıkardım.