Ölüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum.
Kimdi bu adam aslında?
Kimdi bu Savaş Duman?
Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı.
Bir o vardı.
Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım?
Ölümden kaçmak mümkün müydü ki?
"Sen ölüm...
NOT: Bundan sonra artık TUTSAK İNCİ kitabım ile Ölümün Gözleri birleşik olarak devam edecek. Tutsak İnci şuan da üç yıl sonrası yani Duygu'nun gittiği yerden devam ediyor. Üç yıl sonra da yani Ölümün Gözlerindeki şimdiki zamanda ise İnci ve Koray evlenmiş oluyor. Kitaplar ilerledikçe anlayacaksınız. Yasemin karakteri de daha çok TUTSAK İNCİ kitabında konu olacak.
Tekrardan iyi okumalar dilerim..
Bölüm şarkıları. Kalben-Yara Esmeray-Unutma beni
Seviliyorsunuz!
_____
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçmiş.
Çok acı verirdi. Herşeye. Herkese.
Güzel yanları da vardır geçmişin. Ama onlar belli bir zamandan sonra geçmişte kalmış olur. Anı olur.
Ama acılar?
Öyle değil işte. Her ne kadar geçmişte yaşanmış olsa da geçmez. Hâlâ bu gün burada bu saniye acısı taze olarak kalır.
Dünde kaldı deriz bazı anılara. Dedim ya güzel anılardır onlar. Dünde kalmıştır.
İçinde bir buruklur olur o anıları hatırlayınca. Eskiden ne kadar mutluydum dersin. Oysa sen sadece hatırladığın o an mutlusundur. Geçmişte bir anında mutlusundur.
Şimdi bakıyorum da herşeye rağmen,
Geçmiş
Geçmemiş.
Yağmurun soğuğunu iliklerime kadar hissediyordum. Ama yine olduğu gibi üşümüyordum. Hissediyorsun ama üşümüyorsun.
Bu nasıl bir çağresizlik?
Karşımda geçmişin enkazında kalmış sevdiğim adama bakıyordum.
Kendi yarattığı enkazda kalmış bir adam.
Kendi enkazı altında nefes almaya çalışıyor, çırpınıyordu.
Onun bu çırpınışını yanlız ben görüyordum. Ondan daha fazla canım yanıyordu.
Oysa ben onun geçmemiş, geçmiş yaralarını saramazdım.
"Hasta olacaksın." diye fısıldadım. Bana bakmak yerine gökyüzüne bakıyordu. Yasemini görüyordu.
