Ölüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum.
Kimdi bu adam aslında?
Kimdi bu Savaş Duman?
Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı.
Bir o vardı.
Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım?
Ölümden kaçmak mümkün müydü ki?
"Sen ölüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_____________
Koşuyordum. Arkama bakmadan.
Akciğerlerimnefessizlikden ölmek üzereyken ben koşmayı durduramıyordum.
Sanki ben koştukça yol uzuyordu. Uzadıkça koşmaya devam ediyordum. Duramıyordum.
Bahçedeydim. Kar yağıyordu. İleride küçükken bindiğimiz salıncak kendi kendine sallanıyordu. Etraf karanlıktı ama sanki ay ışığı, spot ışığı gibi beni aydınlatıyordu. Bu aydınlık bana ağır geliyordu.
Nefesim düzene girmemişken ben etrafa bakınmaya devam ediyordum. Korku tüm bedenimi ele geçirmişken az ileride duran abime bakıyordum. Biri ile telefonda konuşuyordu.
Yanına gidiyordum ama beni görmüyordu. Duymuyordu. Hissetmiyordu.
Aslı geliyordu yanına. Diyordum belki o beni görür diye ama o da beni görmüyordu. Sonra Taner de geliyordu. Hepsi ayak üstü sohbet ediyordu.
Sesimi duyurmaya çalışıyordum ama kimse beni duymuyordu.
Biraz sonra bir ses duydum. "Duygu hemen gitmen gerek." O tara döndüm ve karşımda dikilen Murat'ı gördüm.
"Neden?" diye soruyordum. Bana ufak bir gülümseme gönderip "Her şeyi sorgulama," diyordu ve ardından "Git." diye ekliyordu.
Yine koşmaya başlıyordum ama çok saçma ki bir adım bile ilerleyemiyordum. Koşuyordum olmuyordu.
"Gidemiyorum." diyordum kendi kendime. Murat da artık duymuyordu beni.
Babam karşıma çıkınca çığlık attım. Herkes durup bana bakmıştı. Artık beni görüyorlardı. İlla çığlık mı atmalıydım beni görebilmeleri için?
