Ölüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum.
Kimdi bu adam aslında?
Kimdi bu Savaş Duman?
Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı.
Bir o vardı.
Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım?
Ölümden kaçmak mümkün müydü ki?
"Sen ölüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Karşımda duran Rüzgar'a bakıyordum. İki eli de yüzümü avuçlamış bir şekildeydi.
Öte yandan arkasında duran asıl kişiye bakıyordum.
Savaş Duman.
Kararmış gözleri ile avına odaklanan bir aslan gibi bekliyordu. Benim ne yapacağımı bekliyordu. Önceden olsa onu şimdiye çekip almıştı.
Ama artık hiç birşey eskisi gibi değildi.
O nişanlanmıştı. Ve buna rağmen gelip Rüzgarı kıskanması saçmalık olurdu.
"Tamam. Sakin. Birşey olduğu yok." dedim düz bir sesle. Bana tekrar sarıldığında tepki vermeden öylece durdum. Başım onun omzuna geliyordu. Ona hediye ettiğim parfümü kullanmıştı. Kokusu duruyordu.
Geri çekildiğinde kimseyi umursamadan hâlâ bana bakıyordu. Bense birilerini umursamalı mıyım? Sorusundaydım.
Dirseğimden biraz yukarısını tuttu. "Gel benimle." dedi ve koridorun sonuna doğru beni de kendiyle beraber sürükledi. "Neler oluyor?" diye sordum. Cevap vermeden koridorun sonuna yakın bir yerde durduk. Onlardan uzak değildi ama bizi duyamayacağı şekildeydi.
"O burada."
Duyduğum şey ile dondum kaldım. İlk önce idrak etmeye çalıştım. Bunu biliyordum. Ama başkaları da mı biliyordu?
Kalbim deli gibi korkudan atıyordu.
Onu cezalandıracak mıyız?
İçimdeki ses konuştuğunda asıl sesin sahibi 7 yaşındaki Duyguydu.
Ona artık inanmıyor muyuz?
8 yaşındaki Duygu da konuştuğunda beynimin bana oyun oynadığını düşündüm.
"Baban her yerde onu arıyor. Bil bakalım bulduğunda ne yapacak?!" Rüzgar'ın sesi ile transtan çıktım. Boş bakışlarım ona döndü. Mavi olmayan, açık gözlerine baktım.
