İyi okumalar..
Kafamda dolanan iki cümle.
Hangisine inanacaktım.? Hangisi benim gerçeğimdi?
Hıçkırıklarımın yerini sessiz nefes alışverişlerim aldı. Abim kollarını bana dolamış 20 dakikadır öyle duruyorduk.
"Yanlız kalmak istiyorum."
Sessiz fısıltımın ardından abim bir an duraksasa da yavaşça benden ayrıldı. Benimle beraber çöktüğü için yüz yüze gelmemiz daha kolay oldu. Gözleri yüzümde gezindi ardından baş parmağı ile göz yaşlarımı sildi. Anlıma bir öpücük bırakıp ayağa kalktı. Birşey demeyip bana elini uzattı, elini tutmamı bekliyordu.
Bana uzattığı elini tutup ayağa kalktım. İkimizde birşey demeden o karanlık odadan çıktık. Merdivenlerden inip odama döndüğümde kapıyı hızla kapatıp kapıyı kilitledim.
Neden bilmiyorum ama bu bende alışkanlık yapmıştı. Çocukluğumdan beri üstüme kapı kilitlenmesine alışık olduğum için bende kendimi bir odaya kapatıp kapıyı kilitlemeye başlamıştım. Ama yine de bir başkası yapınca ürküyor ve travmam ortaya çıkıyordu.
Odamın içinde ilerleyip makyaj aynasının önüne usulca oturdum. Bakışlarım yüzümde gezindi uzun zaman sonra böyle içten ağlamıştım. Bir yandan rahatlatsa da, bir yandan da acı veriyor daha fazla ağlama isteği geliyordu.
Derin bir nefes almaya çalıştım olmadı. Sanki boğuluyordum, duvarlar üstüme üstüme geliyordu.. Yine de oturduğum yerden kalkmadım. Aynaya da uzun zaman sonra baktığımı fark ettim. Çok makyaj yapan biri değilimdir, aslında özel günler ve okul hariç dışarıya çıkmazdım bu yüzden de makyaj yapma gereği duymuyordum. Buğday tenli olduğum için Aslı sürekli cildimin güzel oluduğunu ona göre de makyaj yapmamam gerektiğini savunuyordu. Aslında güzellik umurumda değildi.
Elimi yavaşça kaldırıp koyu kahve rengi gözlerimin altına yavaşça dokundurdum. Koyu kahve gözler... Annemin gözleri ela ve kahve renginin karışımıydı. Çok güzellerdi.. Tam rengi ne hiç bir zaman bilemedim. Ve hiçbir zamanda soramayacağım. Keşke zamanında doya doya baksaydım o gözlere..
Annem çok güzel ve özel bir kadındı. Kumral saçlar, beyaz teni, İlginç renkteki gözleri... Herşeyiyle başkaydı işte. Hep ona özenip ona benzemek istemiştim. Ama onun zıttı gibi birşeydim.
Koyu kumral saçlar, büyük kahverengi gözler.. Ve zamanla kötüleşip kararan bir kalp.
Abimle biraz biraz benziyorduk dış görünüş olarak. Deve gibi olan boyunu ve kilosunu saymazsak.. Emer tenli, normal tonda kahve gözleri,Koyu kahve saçları, iri cüssesi ve 1.92 cm boyu vardı. Tamam pekte benzemiyoruz..
Abimle ben dış görünüş olarak biraz babama benzesek de abimin tıpkı anneminki gibi güzel bir kalbi vardı. Ve ben o kalp bir gün kanayacak diye kendimi kül ediyordum.
Abimin kalbi anneminki gibi kanamayacaktı. Bunun için yangında kül, ışıkta karanlık olmak gerekirse.. Hiç düşünmeden olurdum.
Aynanın başından kalkıp banyoya ilerledim. Birdaha aynaya bakmadan duş alıp çıktım. Odaya geri döndüğümde pijamalarımı giyip yatağıma yattım. Işıkları kapatmadım. Hatta gece lambasını bile açmadım.
Ben sonuçta ışıkta da bir karanlıktım..
...
Gözlerimi derin ve soluksuz uykudan açtığımda sabah çoktan olmuştu. Hayıflanıp bir sağa bir sola döndüm yatağın içinde.
Amaç: Uyandığım uykuya geri dönebilmek.
Sonuç: Hiç birşey..
Mızmızlanıp yatakta doğruldum. Baş ucumda duran dijital saate baktığımda saat 11.21'di. Kış uykusuna mı yattık Duygu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölümün Gözleri
CasualeÖlüm gibi gözlerine baktıkça yaşadığımı hissediyordum. Kimdi bu adam aslında? Kimdi bu Savaş Duman? Artık gidebileceğim bir yer kalmamıştı. Bir o vardı. Gidebileceğim tek yer o iken ondan nasıl kaçacaktım? Ölümden kaçmak mümkün müydü ki? "Sen ölüm...
