Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Twenty Nine

Chapter Twenty Nine: So wrong but seems so right

 Inabutan na ng gabi si Jann at Joshua sa sementeryo dahil inantay pa nila ang driver ni Joshua na mukhang naligaw. Nang dumating ang driver ay sinabi ni Jann na hindi na sya sasabay pero Joshua wouldn’t let that happen.

“Sakay.” He commanded her and for the sixth time ay tumanggi sya.

“Kaya ko na ang sarili ko, malaki na ko. Sige na, bye.”

“I’m not going anywhere without you.” Medyo naiirita na rin si Joshua dahil kanina nya pa pinipilit si Jann na ihahatid nya na ito. The thing is, the feeling is mutual. Naiinis na rin si Jann dahil ayaw paawat ni Joshua.

‘Please Joshua, just leave already.’ Isip ni Jann.

Malas nga lang ni Jann dahil matigas talaga ang ulo nito. Nagsimula nang maglakad paalis si Jann. Kahit natatakot syang maglakad mag-isa ay titiisin nya, wag lang makita ni Blue na hinatid sya ni Joshua. Ayaw nya ng patindihan lalo ang galit sa kanya ng kapatid nito.

She felt her arm being yanked back. All the trace of calmness and peacefulness she felt a while ago with him was completely wiped out.

“Fudge Joshua! Stop being such a pain in the -‘’

“Jann naririnig mo pa yang sinasabi mo?” Joshua couldn’t believe her. Kanina lang ay okay sila. How did it even turned out to be like this?

“What do you think?” She gritted her teeth. “Just leave me alone already!” as soon as the words left her mouth ay pinagsisihan nya agad yun.

Nasaktan si Joshua sa narinig nya. Hindi nya maintindihan kung anong nangyayari sa kanilang dalawa. Para bang lagi nalang silang away bati, at kung minsan kahit si Jann ay hindi nya na rin maintindihan.

It was silent for the first few minutes until Joshua decided to turn his back and walk away. “Fine, do what you want. Wala na kong pakielam.” He didn’t mean it of course. Ganun lang talaga ang ugali ni Joshua. Pag galit o naiinis na sya ay kung ano ano nalang ang nasasabi nya. Masyado syang nasanay sa ugaling iyon, na lahat nakukuha nya. Minsan ay umaabot na rin sya sa punto na parang pag-aari nya na si Jann. Nagiging possessive sya lalong lalo na sa harap ng ibang mga tao.

Akala nya ay pipigilan sya ni Jann pero he was wrong. Jann was almost as aggravated as he was.

Tumuloy sa paglalakad si Jann pauwi feeling numb. She tried not to think of how hurt she felt and completely blocked it all off.

At the back of her mind ay alam nya, alam nyang mamaya ay matutulog nanaman syang umiiyak. It was always at night bago sya matulog na maiisip nya lahat ng nangyari. Sa huli ay lagi nya lang sisihin ang sarili nya.

Medyo malapit lapit na rin sya sa bahay nya. Kasabay nun ay ang patuloy lang na pagsunod ng isang kotse sa kanya. Kahit ba na nabitawan ni Joshua yung ganung mga salita ay concerned pa rin sya. He can’t face her right now kaya he just made sure na ligtas si Jann sa pag uwi. Sometimes, he just hated this side of him… the coward side.

Pinarusahan nya ang sarili sa kapapaulit ulit sa utak nya sa nangyari kanina. He fucking promised her tapos ano nanaman ang ginawa nya? Sinaktan nya nanaman si Jann.

Dahan dahan binuksan ni Jann ang pinto sabay sara nito. Maige nang hindi sya mahuli ng kahit na sino sa nakatira sa bahay na late syang nakabalik ng bahay but then fate had other plans for her. She tried yet failed to tip toe back to her room quietly.

Bigla kasing bumukas ang ilaw sa living room. She was sure na si Yaya Muning ito at first pero laking gulat nya ng makita nya si Blue.

‘Why is he still up? Is he waiting for her?’ Jann thought.