Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Five

Chapter five: Jerk as always

Nakaharap kaming dalawa ni Joshua sa saradong pintuan ng classroom namin katulad kahapon. Nakapatong ang kaliwa kong kamay sa balikat nya at mahigpit na nakapalupot ang kanan nyang kamay sa beywang ko. We wouldn’t be this close to each other kung hindi ako tatanga tangang natapilok sa court.

Hindi ko naman hiningi ang tulong nya, sya lang ang kusang nagpumilit na kapag hindi ko tinanggap ang tulong nya ay malelate kami para sa next subject. Either way, late pa rin naman kami at mas mabuti pa sana kung hindi ko nalang tinanggap ang alok nya.

Filipino subject na kami ngayon at napaka-terror talaga nung teacher. Maluluha ka nalang raw kapag ipinahiya ka niya. Guess what kung ano ang pinaka unang rule nya? Bawal malate. Kapag nalate ka, might as well wag ka nang tumuloy sa klase ko.

“What now?” He started tapping his feet.

“This is your entire fault.” I jab a finger from my other free hand at his chest. “You should have saved your lecture to me back at the basketball court to yourself.”

I darted my face away from him nang mas lalong humigpit ang hawak nya sakin at inilapit ako sa kanya. I felt his breath on my neck and I uncontrollably shivered.

“So, you don’t like being right here in my arms? You don’t enjoy it at all?” He smugly replied from my accusations.

Mas inilapit nya pa ang mukha nya sa leeg ko pero siniguradong nyang hindi ito magdidikit. Sobrang kaba ang nararamdaman ko sa ginagawa nya. Hindi naman ako makagalaw dahil kumikirot nang husto ang parehas kong tuhod. 

“Please stop this.” Maliit na ang boses ko na medyo nagmamakaawa. This isn’t funny anymore.

He clearly enjoyed seeing me squirm and feel awkward dahil dahan dahan nya pa kong inamoy.

“Wow Jannelle, you smell really nice.” Pagkatapos nyang magsalita ay inilayo nya na rin ang mukha nya at nakatayo na ko ng mas comportable without craning my neck. “You smell nice just like my grandma.”

Breathe in nang sagad, breathe out nang wagas. Wag mong papatulan Jannelle, wag mong papatulan.

“It’ll be best if you shut your mouth and just knock.” I gave him a tight lipped smile na masyado nya namang pinagmasdan.

“Can I see your face?” he suddenly blurted out.

Hindi ko pinansin ang sinabi nya at nagsalita ulit. “Fine, you won’t knock? I’ll do it.” Nang akmang kakatukin ko na sana ang pintuan ay yung dahilan kung bakit ang Pilipinas ay dapat malagpit pero naging mahangin ay wala nalang pasabi at bara barang binuksan ang pintuan nang hindi man lang kumakatok.

Kamusta naman ang manners nitong tao na ito? Napunta na ba lahat ng kagandahang asal nya sa mukha kaya walang nang natirang katiting? 

Naka-depende kay Joshua lahat ng bigat ko kaya naman nang naisip nyang pumasok ay dala dala nya rin ako papasok sa loob.

We were met by our classmates’ confused gazes while Mr. Harold Martinez glare was starting to burn the two of us down. For a minute ay hindi ko napansin ang pamatay na tingin ng guro dahil ang buong klase ay nakatingin sa kamay ni Joshua na nasa beywang ko.

Oh no. This is not what they think this is.

"Get out!” Sigaw would be an understatement with how Mr. Harold delivered his all time favorite two word line, more like naging bulyaw na nga ito.