Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Eighteen

Chapter Eighteen: An almost confession of a liar.

I headed straight sa loob ng classroom na sobrang nayayamot. How dare he? Ako pa ngayon yung inconsiderate at brat! Sya na nga yung parang walang pakielam na nagsama sakin sa mall, nagpahiya sa mga kaibigan nya at pinagmukha akong tanga tapos may gana pa sya para sabihin yon? 

Naihagis ko yung bag ko sa table sabay upo. Bakit may ganong taong katulad nya? 

Gusto ko sanang magwala, sumigaw but not now. I swear! Hinding hindi ko na papansinin yung bakulaw na yon. Nakakainis! Nakakainis!

Kinuha ko nalang yung black pen ko at pumunit ng isang papel sa Filipino notebook at nagsulat.

Bakit ganon? Bakit walang nakakaintindi sakin? Bakit kahit anong gawin kong pagpapaintindi sa iba ay hindi nila ako maintindan? Bakit nagpapanggap silang naiintindihan nila ako pero sa huli iiwan lang rin nila ako?Hindi ba pwedeng mawala nalang ako? Kung alam mo lang….

Pagod na pagod na pagod na ko…. Sa lahat.

Ayoko na e. ayoko na….

Pagkatapos kong magsulat ay ikinrample ko lang yung papel at ipinasok sa bulsa ng palda ko.

Kaya mo to’ Jann. Magpapanggap ka lang na okay ka. Yun lang! Nagawa mo na to’ dati, nagagawa mo to’ lagi, at magagawa mo rin to’ ngayon.

I breathe in a sigh of relief when I saw students that came flooding in. Everything seems to be going back to normal again.

Iniiwas ko na yung tingin ko sa pintuan as much as I could dahil I wouldn’t want locking gaze with a certain someone.

Just when? Just when will my crappy life would end?

Natapos ang first two subjects in a blur. Hindi nanaman ako nakikinig, pero come to think of it. Kailan ba ko nakinig?

Bakit kasi hindi nila maintindihan na hindi ako interesado sa kung anong triangle o angle ang meron sa mundo? Oh kung ang atom ay binubuo ng proton, neutron o electron.

Imbis na lumabas ako para kumain sa canteen/ I just remained seated at nakatingin sa kawalan.

At dun ko naisip si David. Bakit ang gulo ng lalaking yon? May topak ba sya or what?

Iiwan? Baka nawrong post lang ng wall. Pero may Jann na nakasulat sa post nya at kailan pa naging wrong post ang ang thirty plus na notifications?

Pero diba may message pa ko nun?

I quickly snapped out of my thoughts at hinukay sa bag ko ang cellphone ko. Isa-isa ko pang linabas yung mga libro at mga notebook. The moment that I got a hold of my phone ay pumunta ako sa application ng facebook at naglog-in.

Tumingin muna ako sa paligid at baka may makakita sakin. Nang mapunta yung tingin ko sa upan ni Joshua na unoccupied ay parang nakaramdam ako ng inis. So wala talaga syang paki sakin? I should've have known.

Binalik ko nalang yung tingin ko sa cellphone ko at nakita ko yung isang unread message.

Galing kay David kaya pinindot ko.

David Anderson

If it makes you talk to me again then just to let you know, I’ve let my eyes cried all night long.

Yan nanaman yung parang pinisil na ewan sa dibdib ko. Bakit ang drama nya?

I carefully typed my reply thinking kung ano ba dapat ang sasabihin ko. Hindi ako sana’y sa gantong mga drama. Akala ko ba mga babae lang ang ganon?