Chapter Seventeen: When things can't get any better.
“JANNELLE NAMAN! PARANG AWA MUNA, GUMISING KA NA!” Rinig na rinig kong bulyaw ni yaya.
I let out a groan bago ko tinanggal yung blanket na bumabalot sakin. Kahit mahirap, kahit masakit sa kalamnan. Amp! Binalak kong tumayo pero napahiga ulit ako. Namamaga yung lahat sa katawan ko. Bakit ba kasi ako nakatulog sa music room? Halos magpalit yung mukha ko at ng semento ng naalimpungatan ako sa pagtunog ng bell.
“PAG HINDI KA PA TUMAYO DYAN, NAK-.’’ I cut her off.
“Ito na nga oh, hindi mo kasi nakikita.” Argh.
Napilitan akong tumayo kahit namamaga maga pa yung katawan ko. I gave one last look sa pinakamamahal kong higaan. Wag kang magalala higaan, nagseselos lang si yaya sa relasyon natin.
Para akong kinakatay na biik kung makasigaw ng maramdaman ko yung tubig sa shower. Manginig nginig pa nga ako ng lumabas sa banyo. Agad akong nagbihis sa uniform dahil hindi na ko tatagal.
Pagkatapos kong magbihis ay binuksan ko nalang muna yung laptop ko since maaga pa naman. I quickly typed “facebook” at nag-login. This time ay naka invisible lang ako. Nagulat ako sa nakita ko. Meron akong one message at thirty three notifications. Normally kasi, mga 3-5 noti. lang ang meron ako.
Pag pindot ko sa notification ko ay halos lumuwa yung mga mata ko sa nakita ko.
David Anderson posted on your wall.
David Anderson posted on your wall.
David Anderson posted on your wall.
David Anderson posted on your wall.
David Anderson posted on your wall.
David Anderson posted on your wall.
Iniscroll ko pa sya pababa pero puro ganun lang rin. Agad akong pumunta sa profile ko. Kung ano-anong ginawa nya sa profile ko. I mean, hindi naman kung ano-ano. Pero mukhang napagdesisyonan nya lang namang mag flood sa profile ko. May iba ngang,
“Heeeeeeeeeeeeey! Go online. Please…”
“Hey, you there?”
“Something wrong?”
“I bet you're angry with me! Please don’t be, love.”
Marami pa syang sinulat actually. Sinabi nya na kung ayaw ko na raw sya kausap ay okay lang. Yung iba naman ay sinasabi na sorry na raw pero out of thirty three notifications ay may nakapukaw ng pansin ko.
Habang nagsco-scroll down pababa. May isang message na tanging nag stand out sa lahat. Ewan ko kung bakit bumilis yung tibok ng puso ko at nagsimulang mamasa yung kamay ko. It was just a message pero ramdam ko yung pamamasa ng mga mata ko.
“Jann, please. Don’t… just..
Don’t leave me.”
Simple words pero but not the meaning. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Ano bang sinasabi nya? Bakit nya naman naisip na iiwan ko sya? Diba pupunta tong' mokong na to' sa China? Oh baka naman nagbibiro o pinagtitripan nya lang ko?
My thoughts were suddenly interrupted by a knock. I slammed my laptop shut sabay kuha ng bag ko. Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sakin ang pagmumukha ni Blue. Nakataas yung kaliwa nyang kamay para kumatok ulit.
“Bakit?” simpleng tanong ko.
“Wala. Bumaba ka raw sabi ni yaya.” He sort of stuttered and when I looked at his face. He was dorkily blushing.
BINABASA MO ANG
Pagsapit ng umaga (Editing)
Roman d'amourDo not read, under construction. (Major Editing) *Read at your own risk po.* Not long ago, you see... there was this girl named Jannelle. Pabago bago ng ugali, sarkastiko, at walang tiwala sa taong mga nakapaligid sa kanya, isa syang dalagang dinai...
