Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Twenty One

Chapter Twenty One: Crowning glory

Kumaripas ako ng takbo pagkalabas ng taxi papasok sa bahay leaving a confused Blue.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa gagawin ko. Puputulin ko ba talaga?

Fudge! Fudge! Fudge!  I know I'm acting really childish pero gagawin ko ba?

E bakit ba ako kinakabahan? Bakit parang may kung anong umiikot na mga dragon sa may bandang tyan ko?

Just then mukha ni Joshua ang nagflash sa utak ko. Ayoko man aminin pero bakit parang yung kaba na nararamdaman ko ay dahil sa kanya? My heart clenched a bit sa kung anong magiging reaksyon nya.

God! Anong nangyayari sakin? Pero kasi. Ngayon nya lang ako makikita na ganun. Pero akala ko ba it wouldn’t matter!

I hate myself for even considering what that jerk may think!

“Jann yung totoo.” Napatalon ako bigla sa boses ni Yaya Muning.

“Ano po yung totoo?”

 

“Natatae ka?”

“Wag ka nga yaya.” Bago ako tumuloy sa kwarto ay humingi muna ako ng gunting kay Yaya atsaka pumanhik.

I slammed my door shut at unti-unting lumapit sa salamin. Each step I take ay parang ang hirap hirap. Rinig na rinig ko pa rin yung pag kabog ng dibdib ko.

Hinawakan ko ng maayos yung gunting sa kaliwa kong kamay ng nakalapit na ko sa salaminan. I carefully took in the view and what came into sight is a girl.

A girl na pinepeke lang lagi ang tawa. Isang babaeng hindi man lang alam ang definition ng bangs kaya lagpas mata nya na ito. I just suck! Hinawi ko yung buhok sa mukha ko at my heark sunk sa nakita ko.

Mukha akong multo na ginutom. This is the reason why I like my face hidden. With the scar and all, alam ko people would judge me. Para akong nadiscourage na guputin nalang yung buhok ko. Naisip ko bigla si Miley, diba I promised her? Promise na hindi nya naman alam. 

What now Jann? Kanina sure na sure kang gugupitan mo yung buhok mo. Pero kasi marami lang talaga ang mababago. Pano kung mali tong gagawin ko? Pano kung pagsisihan ko lang?

Pero hindi rin naman para sa’yo tong gagawin mo diba? Para kay Miley remember?

Weird. Sino bang kausap ng utak ko? I just stood there thinking but not until someone opened the door. As in agad agad nitong binuksan ang pinto ng hindi man lang kumakatok. I jumped slightly sa kinatatayuan ko and then great.

My nightmare just totally began.