Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Thirty

Chapter Thirty: To invade one's privacy

 I glared at Blue through my tears. Isang pakiramdam lang ang tanging nararamdaman ko ngayon. Galit. At alam kong hindi basta basta mawawala to’ anytime soon.

“Jann patawarin mo ko, hindi ko sinasadya.” Hinawakan nya ang kaliwang braso ko na agad ko namang inilayo sa kanya.

“Patawarin Blue? Dahil ano? Dahil hindi mo lang naman ako sinasadyang iwanan?”

“Please, intindihin mo ko.” Hindi ko sya sinagot dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko.

I turned my back at him at naglakad palayo sa kanya. “Tama na.. tama na Blue.”

Pagkapasok ko sa kwarto ay agad akong tumakbo papunta sa kama. I let out a silent cry. Sobrang bigat nang nararamdaman ko. Hindi ko na kaya. Halos hindi na ko makahinga sa bigat… para bang unti unti akong pinapatay.

Bigla kong naisip ang hindi dapat.

Kahit ngayon lang. Kailangan kong gawin to’. Ngayon lang.

Lumapit ako sa malapit na drawer sa gilid ng kama ko at kinuha ang isang blade. Nung una ay pinagmamasdan ko lang ito. My eyes stayed glued sa blade, completely mesmerized sa kung gano ito katalas. I wondered what would it feel like in my skin sinked in.

Nanginginig nginig ang kamay ko habang nilalapit ito sa pulso ko.

Will I do it?

I questioned myself kung tama ba talaga yung gagawin ko pero biglang bumalik lahat sakin ang nangyari samin ni Blue.

Hindi nya alam kung pano ako naghirap ng iwan nya ko. Halos mawala ang buo kong pagkatao. Ang kaisa isang taong pinaniwalaan mo buong buhay mo ay nawala.

Mahal? Ganun ba pag mahal nya?

 I wanted it gone. The feeling inside of me. Yung sobrang sakit na dala dala ko.

I slowly pressed the blade just a few inches above my wrist. Sinara ko yung mga mata ko at hinanda sa kung anong physical na sakit na maaari kong maramdamam.

Forgive me, God.

And then I slit it without hesitation. Mas nilaliman ko pa ng konti at binuksan ang mga mata ko.

Strangely, I felt good. Oo, masakit ang pagkakalaslas ko pero nawala lahat. In an instant ay nawala lahat ng sakit na nararamdaman ko sa loob.

I concentrated on my wound. Gasping because it felt like hell. Sinara ko ang bibig ko, suppresing a scream. Hinayaan ko lang tumulo ang dugo sa bed sheet ng kama ko.

Anxiety went away while relief because of pain in my wrists comforted me.

After a while, I smiled before letting sleep overtake my being.

***

My eyes fluttered open at tinitigan ko lang ang ceiling. Light radiates galing sa bintana ko na nagsasabing umaga na pero nanatili lang ako. Ayoko nang subukan mabuhay…

Pagod na ko.

Minsan nagtataka ako, bakit binuhay pa ako ng tunay kong ina kung iiwan nya lang ako? Tingin nya ba magiging masaya ako kapag pinaampon nya ako sa mga magulang ni Blue?

Biglang may kumatok sa pintuan at napatayo ako mula sa pagkakahiga. I started panicking, blood is everywhere. What if nakita nila akong ganito? They’ll think I’m a freak. Bumalik ang pananakit sa kung saan ako naglaslas kagabi, kumikirot ito.