Pagsapit ng umaga (Editing)

Chapter Fifteen

Chapter Fifteen: Superman to the rescue. Psh! No, not really.

“Okay. Class dismissed, Scatter now! brats” Announced ng teacher ko sa last subject na Science in a very bored tone as she walked out.

Can’t she just be a little bit more keen about her job? Nakakaantok na nga yung subject nya tas ganyan pa sya.

Isa-isa ng naglabasan lahat kasama ng mga kaibigan nila. At ako? Nagliligpit pa rin ako ng mga gamit ko. Sumasakit kasi ulo ko ngayon kaya medyo mabagal ako.

“Santana, halika dito” I looked up at hinanap ko kung kaninong boses yung tumawag sakin then I saw Ms. Mendoza, na adviser namin na nakaupo sa teacher’s table habang nakatingin sakin.

Linapitan ko na sya as soon as nakita ko sya, I just want to get over with this at umuwi na. Pinaupo nya ko malapit sa table nya.

“Santana as your teacher, I would like to know what exactly is happening to you.” Huh? Anung sinasabi nya?

“Sorry?”

“Jannelle akala mo ba hindi ko napapansin?”

“Ang alin po?” This time, I played dumb.

“Fine. Don’t tell me.” sinabi nya sabay pout. Seriously? Ano bang gusto nya? Parang bata. “May problema ka.” It wasn’t even a question.

“No. Everything’s perfect.” I lied smoothly.

“It doesn’t look like it, you know?”

“Look. I don’t know what you're talking about Miss Mendoza, gusto ko na po makauwi.” She narrowed her eyes bago bumuntong hininga.

“Okay fine, I give up.  Basta kung kailangan mo ng kausap ay nandito lang ako.” Whtat an utter crap.

‘Yeah, sure..” She remained unnconvinced pero I honestly didn’t care.

Bumalik ako sa place ko para kunin yung backpack ko. Napansin kong kami nalang pala ni Ms. Mendoza ang natira.

Naglakad lang ako papunta sa bahay with my earphones on at nakikinig ng random songs na mag-play. Pagdating ko ng bahay ay nakita ko si Blue na nakahiga sa sofa habang nanonood ng kung ano. Tiningnan nya naman kung sino yung kakapasok lang ng bahay which is me. He continued to stare at me which for my case is quite disturbing kaya dumiretso nalang ako papunta sa kwarto but to be stopped ng kung sino mang humawak ng braso ko.

I looked back at nakita kong hawak-hawak ni Blue yung kanang braso ko. His eyes is filled with concern na sa tingin ko ay guni-guni ko lang.

“What now Blue?” tanong ko ng mahina. Gusto ko ng pumasok sa kwarto, parang naririnig ko na ngang may pumipintig sa ulo ko eh.

“Hindi ka nanaman okay.” As if I didn’t heard that today, and again it wasn’t even a question.

Gusto ko sana sabihin na ‘Ngayon may paki ka sakin?’ pero alam ko sa sarili kong talo lang ako.

“Okay lang talaga ako.” halos pabulong na nung sinabi ko sa kanya yon. Binawi ko yung braso ko at pumunta na papunta sa kwarto.

As soon as natapos na kong magpalit ng damit ay binuksan ko na yung laptop ko. Sana online sya.

Mukhang luck isn’t on my side, but come to think of it. Luck was never on my side. To my dismay, hindi online si David. Agad ko nalang pinatay yung laptop ng nanggigigil.