REBORN // Peaky Blinders

51

***

Yol boyu sessizce , sadece yola bakarak geldiler. İkisinin de konuşacak bir kelime bulamıyor olması , çaresizlikten başka birşey değildi.
Carla , ceketini ve çantasını Mary'e uzatarak doğruca odaya çıktı.
Normalde eve girdiği zaman , ne olursa olsun ilk Charlie'yi kontrol ederdi ancak aklından bile geçmemişti o an. Tommy ise onun aksine daha sakin bir şekilde hafif gülümseme ile Mary'e uzattı kabanı ve şapkasını. Ağır adımlarla odaya çıktı.
Odanın kapısı zaten açıktı. Kapının pervazına yaslanıp Carla'yı izlemeyi sürdürdü.
Carla'nın arkası ona dönük olsa da ağladığını anlıyordu Tommy. Onu teselli edecek tek bir kelimesi bile yoktu.

"Kesin artık şunu ! Ölmekten bahsedip durmayın ! Kimsenin öldüğü falan yok ! Ölüm hakkında konuşmayın ! Tommy'e hiçbirşey olmayacak ! "

Diye bağırdığı zaman daha da emin olmuştu bildiğine. Tahammülü yoktu bunu duymaya. Nasıl öğrendiğini merak ediyor olsa da sorması birşey kazandırır mıydı ?

Hayır.

Yatağın diğer tarafına , sırtı Carla'ya dönük olacak şekilde oturdu. Üzerindeki ceketini , yeleğini ve kravatını da çıkarmıştı. Bir kelime edebilse konuşacaklardı ve belki de sabaha kadar konuşacaklardı. Ancak o ilk kelime ne kendisinden ne de Carla'dan çıkmıyordu bir türlü.
Carla derin bir nefes alıyor , sessizliğini koruyor , sonra da Tommy yalandan öksürür gibi yapıyordu.
Tek bir harekette bulundu ; çıkardığı sigaradan bir tane Carla'ya uzattı. Carla yüzünü dönmeden onu aldı ve içti.

Şimdi de sadece nefes sesi...

Ancak birisi bunu bozmalıydı. İkisinden de ses çıkmıyor ise Charlie vardı.

"Baba ..."

Uykulu gözleri ile babasına doğru geldi.

"Seni bekledim ama geç geldin."

Tommy ses duyduğu için mutluydu. Gülümsedi oğluna.

"Beni beklememen konusunda daha önce konuştuk Charlie. Saatin geldiğinde uyuyacaksın oğlum. "
"Ama seni özledim. "
"Biliyorum ama kurallara uyacaksın. Anlaştık mı ?"

Charlie başını sallayıp gerisin geri yürüdü. Carla hala arkası dönük halde , yatağın örtüsünü elleri ile sıkıyordu.

"Seni bekleyecek ama birgün dönmemek üzere gitmiş olacaksın. Buna alıştırmaya mı çalışıyorsun ? "

Tommy rahat bir nefes aldı. Farketti ki ; hiçbir ses , sessizlik kadar sinir bozucu değildi. Konuşulsa geçmezdi ama konuşulmalıydı.

"Ve bu onun için daha iyi olacak. Herkes için..."
"Herşeyin doğrusunu bildiğini sanıyorsun değil mi ? Hiçbir bok bildiğin yok ! İnsanların duyguları hakkında birşey bilmiyorsun. Ne hissedeceğiz bilmiyorsun !"
"Bazılarınız üzülecek , bazılarınız iyi para bıraktı diyecek. Hepsi bu. Dramatikleştirmeye gerek yok Carla."

Gömleğini çıkarıp kenara attı. Yatağa uzandı. Carla , yüzünü nihayet ona dönecek cesareti bulmuştu. Tommy öylece kabul etmişti ölümü.

"Benim için başka bir son yoktu zaten. Nereden öğrendin ? Arthur mu söyledi , eh?"
"Hayır."

Ayağa kalkıp çekmeceden doktorun Tommy'e yazdığı kağıdı çıkardı ve ona uzattı. Tommy görünce anlamıştı zaten.

"Gidip doktoru sıkıştırdın ve zorla söylettin yani. Keşke yapmasaydın."
"İyi ki de yaptım ! Yoksa bana asla söylemezdin. Kendi içinde bununla nasıl yaşamaya çalışıyorsun Tommy ? Kriz geçirdiğin zaman ne düşündüm biliyor musun ? Çok erken dedim ! Seni öyle görünce... Ölmek istedim Tommy ! Yerinde olmayı istedim !"