REBORN // Peaky Blinders

8

***

Flashback

"Şimdi arkanı dön."

Carla'nın titreyen bacakları ayakta durmasını zorlaştırırken Thomas Shelby , arkasında silahı tutan ellerini daha da sıkılaştırmıştı.

"Ne dediğimi duydun değil mi , eh ?"

Carla başını salladı ancak arkasını dönemiyordu . Ya onu gördüğü zaman yine de vurursa ? Sonuçta ondan ayrılarak , onda kötü bir iz bırakmıştı. Tommy ayrılmayı asla istemiyordu. Plan yapmıştı , herkesi herşeyi geride bırakarak Carla ile kaçacaklar ve evleneceklerdi. Tommy , bunun için babasından para bile çalmıştı. Başka bir şehirde yeni bir hayatları olacaktı ancak Carla onu bırakmıştı.
Babasından çok dayak yiyordu ve Tommy ile buluştuğu çoğu zaman izleri de oluyordu. Psikolojik olarak mücadeleyi kaybetmişti. İşin sonunda Tommy zarar görsün istememişti. Ancak Tommy bunu anlar mıydı ?
Tommy'nin emniyet kilidini açtığını duydu. Tetiği çekmeye hazırlanıyordu. Daha fazla arkası dönük duramazdı. Yavaşça arkasını döndü.
Belki de o değildi , herşey bir tesadüften ibaret olabilirdi. Derin bir nefes aldı ve arkasını döndü.

Tesadüflere inanmazdı zaten. O'ydu işte. Karşısında duran adam yıllarca aşık olduğu , aynı zamanda en iyi arkadaşı olan Tommy'di.
Yokluğunda onun için hep ağladığı adamdı.
Gözleri hiç değişmemişti. Ancak bakışları çok farklıydı.
Carla'yı tanıyınca gözleri şaşkınlıkla açıldı. Onca yılın ardından tam karşısında ne işi vardı ? Hem de boktan bir işin içinde.

"Tom... Tommy... Sen ... Nasıl olabilir ?"

Tommy cevap veremedi. Hala anlamaya çalışıyordu. Neden şimdi ?
Carla ilk şoku atlattıktan sonra Tommy'e yaklaştı. Elini ürkekçe uzatıp yüzüne dokunmak istedi. Ancak yapamadı. Uzattığı elini öylece tuttu. Sessizce ağlıyordu. Tommy ise gözleri dolu olmasına rağmen dik bir şekilde , duygusuzca bakıyordu.

"Yaşıyorsun Tommy... "

Nihayet dayanamayıp ona sıkıca sarıldı. Kaç dakika bilmiyordu ancak öylece durup ona sarıldı , hıçkırıklarının eşliğinde.

"Çok üzgünüm , çok ... Öldüğünü sanıyordum ! Yaşadığını bilseydim çoktan bulurdum seni. Tommy... "

Tommy'den uzaklaşıp elleri ile yüzünü kapatarak sesli bir şekilde ağlamaya devam etti. İleri geri hareketler yaparak , zaman zaman kendi kendine konuşarak dolandı.
Tekrar yanına gelip elini tuttu.

"Tanrı'ya şükürler olsun , yaşıyorsun ! Seni öyle çok özledim ki ! Onca yıl Tommy , seni düşünmeden geçirdiğim tek bir gün bile olmadı. "

Hıçkırıklardan doğru düzgün nefes bile alamıyordu.
Tommy soğuk bakışlarını sürdürmeye devam ediyordu.

"Birşey söylemeyecek misin ?"

Carla , elllerini kabanının yakasında gezdirdi. Sonra onları sıkıca tutup kendini Tommy'e çekti. Başını göğsüne yaslayıp ağlamaya devam etti.

"Sakin ol. Abartma Carla. Ayrıldığın için intihar ettiğimi mi sanıyordun ? Saçma."

Carla , güçsüz hissederek kendini yere bıraktı. Tommy de yanına eğilip onu kaldırmaya çalıştı.

"Aptalın tekiyim ! Yemin ederim sana ulaşmaya çalıştım ama orduya gitmiştin. Sana onlarca mektup yazdım Tommy. Pişman olduğumu , seni çok sevdiğimi yazdım ama hiç cevap gelmedi senden "
"Mektup falan yazmadın Carla. "
"Yemin ederim yazdım ! Bir sürü ! Savaş bittikten birkaç ay sonra cevap geldi. Senin savaşta öldüğün yazıyordu. "
"Hmm... Peki. Herneyse bak herşey savaştan önceydi. Tamam mı ? Gördün işte , yaşıyorum. Hayat devam ediyor ama herşey farklı şekilde devam ediyor. Ben savaştan önceki Tommy değilim. "
"Bunu görebiliyorum."
"Güzel. O halde yeniden birşeyler olur sanıyorsan yanılırsın. Kendi hayatına bak Carla."