This Feeling

34

Chapter 34

Adaria's Point of View

TODAY is the day that some pranksters love because they could do the thing that they want—prank people. But as of today, that is not the thing that I am looking forward on doing nor I wanted to happen to me.

Ngayon araw, malalaman na ni Raph ang mensahe na nasa scented candles na binigay ko sa kaniya. Actually, he texted me last night that he will light the candles and wait for it to melt until it reveals the message.

Kinakabahan nga ako e, I don't know what this day will bring. I think it will be a one hell of a ride.

Ang mas nakakabahala pa ay wala ni isang mensahe o tawag akong natanggap kay Raph. Ang sabi niya maghihintay siya hangga't sa matunaw ang mga kandila pero sumikat na ang araw walang Raph ang nagparamdam sa akin.

"Napuyat siguro iyon at tulog pa hanggang ngayon." Nandito ako sa kwarto ko, hindi mapakali at palakad-lakad. I was on my pajamas and I think I haven't had a good sleep because of what's meant to happen today.

I expected that so many things will happen, particularly good ones. A lot of possibilities were on my head right now. Am I overthinking again? I can't just help it when Raph was not like that. I sense something is gonna happen. My intuition is telling me something and it is a bad feeling.

Sa kagustuhan ko na iwaksi muna ang mga nararamdaman kong pag-aalala at pagkabahala, naisipan ko munang maligo at mag-ayos. Naglinis ako ng buong kwarto at ganoon na rin ang banyo ko. Nagtupi pa ako ng mga damit ko at nilagay sa cabinet. Sa lahat ng mga ginawa kong iyon, maka-ilang beses ko na ring tinignan ang cellphone ko. Hinihintay ko na umilaw iyon at tumunog. May mga ilang beses man pero hindi iyong mga taong iyon ang inaasahan ko na magtext at tumawag sa akin.

"Ads?!" Rinig kong tawag sa akin ni Hex kaya naglakad ako papalabas sa aking walk-in closet at binuksan ang pinto ng kwarto ko. Sa hindi malamang dahilan ay tila nagmamadali akong maglakad, kaba ay muling namayani sa sistema ko.

"Something happened." Just for that moment, I know for sure that it is something bad. I ignored my intuition a while ago and I regretted it.

"What happened?!" Nababahala kong ani kay Hex. Kitang-kita ko ang lungkot at pang-aalala sa mukha niya. She is fidgeting, as if she is finding it hard to tell me about something.

"Hex? Ano ba kasi ang nangyari?! Kinakabahan ako sa iyo e!" Mapagbirong ani ko ngunit bakas doon ang kaba ko. Hindi pa rin siya sumasagoy. Nawala ang mga ngiti ko nang mas naging malungkot ang mukha ni Hex. Paiyak na siya.

"Si Raphael—" Nang marinig ko ang pangalan niya ay agad akong nanlumo. A tear escaped and run down my cheeks.

"What about Raph? Anong nangyari sa kaniya? Don't tell something bad happened. Don't you dare, Hex." Hinawakan ko na ang mga kamay niya at napaiyak na lang ako.

Am I going to lose someone again? Someone who is very dear to me? Akala ko ba, it is going to end well. I thought that this will be my happiest day but I think it won't be.

Why is my whole life like this? What's always next to good times are bad times and it sucks. That's why I hate having good times sometimes. Is this the bad time I deserved after I very much enjoyed the good time?

"He got into an accident when he was on his way here. Right now he is on the emergency room." Shock was all over my face. I couldn't utter a word. Then, I started crying loudly. My heart hurts so bad. I fell on my knees and cried helplessly. Thankfully, Hex catch me before I could hurt myself.

"Hex, when am I gonna be happy at last? I can't take it anymore."

NAHIMATAY pala ako kanina dahil sa kakaiyak ko. Hapon na nang magising ako. Muntik ko nang malimutan ang nangyari kanina. Akala ko bangungot lang iyon, hindi pala. Ito ang unang beses na hiniling ko na bangungot na lang sana iyon. Na sana it was just a prank.

Paparating na kami sa hospital kung saan dinala si Raph. Nasa sasakyan pa lang ako ay hindi na mawala ang pagkabahala ko. Gusto ko magtanong kay Hex o sa mga kasama ko ngayon pero katulad ko rin sila na wala pang balita kung sa ano na ang kalagayan ni Raph ngayon.

"He's going to be fine, Adaria. Mabubuhay 'yon, sure ako." Ani naman ni Kuya kaya nilingon ko siya. Nginitian niya ako habang hinawakan ang kamay ko. Nginitian ko naman siya pabalik.

"He'll live, he have to." I said as we entered the parking lot of the hospital. Lakad at takbo ang nangyari hanggang sa makatating kami sa mismong kwarto kung saan siya dinala.

Wala na akong ibang inisip pa at nauna ako kina Hex nang sabihin pa lang ng nurse kung anong number ng room.

"401, ito na 'yon." Pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko agad ang kalagayan ni Raph. Bakas sa iba't ibang parte ng katawan niya ang mga benda. Naiiyak akong nagtungo sa kaniya. Hinawakan ko ang kamay niya at nilagay ito sa aking pisngi. Ramdam ko ang init na nagmumula doon.

"Raph. 'Wag mo naman akong iwan oh. I don't want to lose someone important in my life again. So please, just don't leave me just yet. Hindi pa nga nagiging tayo, iniiwan mo na ako." Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Parang mababaliw ako sa sitwasyon mayroon ako ngayon.

"Sasagutin pa kita, Raph. We'll have to do  what usually couples do." Na imagine ko na nga ang mga gagawin naming dalawa.

"We also have to celebrate our monthsaries, birthdays, and anniversaries together." Umupo ako sa tabi niya kasi walang upuan. I even touched his face.

"Mag-P-PDA pa tayo, Raph. Tayo naman ngayon ang kaiinggitan." I intertwined our fingers as I cheerfully said that.

"Kaya gumising ka!" Sinigawan ko pa talaga siya, nagbabasakali lang ako na baka magising siya. Nang makita ko na hindi iyon umubra ay nalungkot ako.

"Don't you dare leave me alone, again." A tear then escaped and came down running on my cheeks.

"How I wish this is just a prank." Pagkasabi ko 'non ay may biglang pagsabog ng mga confetti. Napalingon ako sa likod ko, only to know that both of our family and friends are with us in this four white walls. Shock was all written on my face.

I even saw how every purple letter foil balloons were placed on the piece of black clothe which formed a question that only I could answer. They decorated this room just for this prank? It was not fun at first but I know they or he puts a lot of effort to push this through.

"So? Adaria Lockheart, will you reciprocate this feeling of mine?"

"Yes, Raph! Of course, I will."

. . .

sh_incognito

A/N: Hi! Hello! Thank you for reading Chapter 34! Godbless!

Happy 2.32k reads! Wuv u all, Nabis
♡˖꒰ᵕ༚ᵕ⑅꒱

Thank you denessovich for the follow. Wuv u mwuah mwuah tsup tsup. ꒰⑅ᵕ༚ᵕ꒱˖♡