I've Chosen You

CHAPTER 17

I woke up sore all over. Sa mga posisyong ginawa namin, hindi na ako nagtataka sa pananakit ng katawan ko. May suot na akong shorts at T-shirt.

"Morning." bumaling ako sa may pintuan at nakita doon ang bagong ligo na si Luciano. He's just wearing his usual maong pants that barely hanging on his hips. Wala siyang suot na pang-itaas at may nakasabit pang tuwalya sa balikat niya.

Tipid lang akong ngumiti sakanya. Lumapit siya at umupo sa gilid ng kama.

"How are you feeling?" marahan niyang nilagay sa tenga ko ang buhok na nakatabon sa mukha ko.

"I'm sore." umangat ang gilid ng mga labi niya.

"Who's fault is that?" tudyo niya.

"Yours!" tumawa siya. He looks like the Luciano that the people picture him to be. Kalmado.

"Don't put the blame on me. You were so aggressive last night." namula ako at umiwas ng tingin.

"Umuwi na nga tayo!" he chuckled.

"Bakit hindi natin pag-usapan kung gaano ka kasabik sakin kagabi?" asar niya pa. Bumangon ako para lang hampasin ang dibdib niya.

"Wala akong maalalang ganun!" namumulang sabi ko.

"Stop laughing!" pikong sabi ko.

"Come. I want you in my arms." sabi niya at hindi na naghihintay pa sa paglapit ko dahil binuhat niya ako at nilagay sa mga hita niya at ikinulong niya na ako sa mga bisig niya.

"This is the morning that I want." bulong niya. Binaon ko ang mukha ko sa leeg niya. He smells like safeguard, malayo sa kinasanayan kong amoy niya. Mukhang ang sabon nina Mang Isko ang ginamit niya.

"Breakfast is ready. Let's go?" tumango ako at kumalas sa yakap. Napahawak ako sakanya nang bahagyang mawalan ng balanse dahil sa pananakit ng katawan ko. Sinamaan ko siya ng tingin.

"This is all your fault!" he smirked and helped me get on my balance.

"I told you, you'll be sore all over after your menstruation." he whispered and slightly bite my ear.

Naligo muna ako bago kami nag-agahan. I struggled taking a bath because the picture of us in the bathroom kept on flashing. Kaya medyo natagalan ako sa banyo. Uuwi na din kami pagkatapos nito. Medyo kinakabahan ako sa magiging reaksiyon ng mga tao sa bahay. But with all the things happened to me and Luciano, and how he secured me, medyo gumaan ang pakiramdam ko at napanatag ako.

"Maraming salamat po sa pagpapatuloy niyo samin, Mang Isko, Nana Mildred." nasa labas na kami at malapit sa sasakyan ni Luciano.

"Walang anuman, Senyorita. Kahit anong oras ay bukas ang tahanan namin para sainyo." nakangiting sabi ni Nana Mildred. Sinuklian ko siya ng ngiti. Nagpaalam din si Luciano at umalis na kami.

Marahang humahaplos ang kamay ni Luciano sa binti ko. Ang isang kamay ay ginagamit sa pagmamaneho. Mabilis kaming nakarating sa Mansion. Bakas ko ang disgusto sa mga tingin nang mga kasambahay na sumalubong samin pero wala naman akong narinig sakanila, o dahil kasama ko si Luciano kung kaya't tahimik sila. Mabigat din ang titig nang Mayordoma ng Mansion.

Nagdire-diretso lang kami pataas at pumasok sa kwarto.

"Take this time to rest." sabi ni Luciano at pinaupo ako sa kama.

"I'm well rested." sabi ko naman. Hindi naman ako inaantok e.

"You know you're not."

"Mas alam mo pa nararamdaman ko?" may hamong tanong ko.

"No. I just know how extreme were the activities last night." tinulak ko ang tiyan niya. He smirked while looking down at me.

"It's bearable." sabi ko.