A Gold Digger In Disguise

Κεφάλαιο 1

Όλοι νομίζουν ότι είναι ήρωες.

Φαντασιωνόμαστε στιγμές δόξας – αυτές που διαβάζουμε σε βιβλία και βλέπουμε σε ταινίες.

Να τρέξεις μέσα σε ένα φλεγόμενο κτίριο για να σώσουμε ένα σκύλο? Σίγουρα.

Να δώσεις το νεφρό σου στον κολλητό σου; Κανένα πρόβλημα.

Να σταθείς μπροστά σε μία ένοπλη ληστεία για να προστατέψεις τους άλλους; Ευκολάκι.

Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσουμε όταν εκείνη η στιγμή έρθει. Όταν ο δράστης έχει το όπλο στραμμένο στον κρόταφο σου και σχεδόν μπορείς να μυρίσεις το μέταλλο της κάννης.

Θα είσαι αρκετά δυνατός να το κάνεις; Να σταθείς μπροστά στο όπλο και να πεις «Διάλεξε εμένα. Ρίξε την βολή. Σκότωσέ με»

Όταν η στιγμή έρθει, τι θα διαλέξεις;

Την ζωή σου ή την δική τους;

***

Ζούληξα το χέρι του πατέρα μου. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Με πονούσε να τον βλέπω έτσι.

Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Καλώδια ήταν συνδεδεμένα στο στέρνο και στα χέρια του. Μια μάσκα οξυγόνου ήταν τοποθετημένη στο πρόσωπό του και το μηχάνημα δίπλα μου έκανε το γνωστό ήχο, καταγράφοντας τον καρδιακό του παλμό.

Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου, τα οποία έδιωξα για χιλιοστή φορά.

Ήταν η σταθερά μου. Ο συνδετικός κρίκος που ένωνε αυτή την οικογένεια.

Ο Λουκάς, ο μεγαλύτερος αδερφός, εμφανίστηκε στην πόρτα. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και τον αγκάλιασα.

«Τι είπε ο γιατρός;» ρώτησα.

Ο Λουκάς έριξε μια κλεφτή ματιά στον μπαμπά και έπειτα ψιθύρισε «Ας μιλήσουμε καλύτερα στο διάδρομο».

Κούνησα το κεφάλι μου. Άφησα ένα φιλί στο μέτωπο του μπαμπά μου και έπειτα ακολούθησα τον Λουκά έξω από το δωμάτιο.

Το φθορίζων φως του διαδρόμου έκανε τα πάντα γύρω μας πιο καταθλιπτικά. Γύρισα το βλέμμα στον αδερφό μου. Ήταν αχτένιστος, αξύριστος και υπήρχαν έντονοι μωβ κύκλοι κάτω από τα μάτια του. Φαινόταν ότι είχε περάσει ένα άσχημο βράδυ.

«Άκου Αγγελική...» ξεκίνησε να λέει ο Λουκάς. Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα. Το βλέμμα του στερεώθηκε στο ταβάνι. Καθάρισε τον λαιμό του και είπε «Υπέστη εγκεφαλικό».