A Gold Digger In Disguise

Kεφάλαιο 7

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Το βράδυ του γάμου μου, έφυγα από τη σουίτα του μέλιτος όσο πιο γρήγορα μπορούσα και κοιμήθηκα στη νυφική μου ​​σουίτα, μόνη.

Δεν ήταν αρκετό που ο Πάρης κοιμόταν με μια άλλη γυναίκα την ημέρα που με παντρεύτηκε. Όχι, έπρεπε να πάει με μια γυναίκα που ήξερα, μια γυναίκα με την οποία είχα περάσει χρόνο εκείνη τη μέρα. Μια γυναίκα που ήξερε πώς ήταν οι πόροι μου από κοντά. Ήταν σαν να προσπαθούσε επίτηδες να με πληγώσει, να με τιμωρήσει που τον παντρεύτηκα.

Χθες το πρωί, αφού βγήκα από το ξενοδοχείο όσο πιο γρήγορα μπορούσα, είχα τρυπώσει πίσω στην κρεβατοκάμαρά μου στο Παγκράτι. Η Μαίρη είχε επιστρέψει στο Διόνυσο για να επισκεφτεί τη μαμά της, οπότε είχα όλο το μέρος για τον εαυτό μου.

Είχα περάσει ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο παρακολουθώντας Netflix και παραγγέλνοντας φαγητό, αλλά όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, δεν ένιωθα καλύτερα. Μάλλον επειδή ήξερα τι είναι σήμερα...όσο και αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο.

Σήμερα ήταν η μέρα που όλα θα γινόντουσαν μόνιμα.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Μάρκος είχε προτείνει να αναβάλουμε το μήνα του μέλιτος μέχρι ο Πάρης να κλείσει μια επιχειρηματική συμφωνία στην οποία εργαζόταν για την εταιρεία, ώστε να μπορέσει να επικεντρωθεί στις διακοπές και να τις απολαύσει πραγματικά.

Είχα συμφωνήσει αμέσως. Η ιδέα των διακοπών, του 'ποιοτικού' χρόνου με τον Πάρη Βαλλιάνο ήταν αρκετή για να μου προκαλέσει ναυτία.

Αλλά σήμερα, σήμερα έπρεπε να μετακομίσω στο νέο μας σπίτι. Που σήμαινε ότι θα περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο, ποιοτικό ή όχι, με τον άντρα μου.

Είχα ψάξει στο Google τη διεύθυνση μόλις ο Μάρκος μου την έστειλε χθες. Ήταν στο πιο αποκλειστικό κτίριο της Πλάκας, και ήταν το ρετιρέ ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου. Που σήμαινε ότι ολόκληρος ο τελευταίος όροφος ήταν δικός μας. Το Google ανέφερε ότι είχε σαρωτική θέα στον Παρθενώνα και την πόλη, ιδιωτικό ασανσέρ, ένα εσωτερικό σπα εξοπλισμένο με σάουνα και έξι υπνοδωμάτια. Το όλο πράγμα ήταν τρελό.

Έξι κρεβατοκάμαρες; Στο κέντρο της Αθήνας;

Κοίταξα γύρω, τα σαρανταδύο τετραγωνικά που μοιραζόμασταν στο διαμέρισμά της Μαίρης. Ήταν στριμωγμένο, σίγουρα, αλλά ένιωθα οικεία.

Είχα αρχίσει και τελειώσει με τη βαλίτσα μου μέσα σε μια ώρα και μετά έφτιαξα στον εαυτό μου ένα σάντουιτς. Δάγκωσα μια μπουκιά, αλλά μετά βίας μπορούσα να την καταπιώ χωρίς να θέλω να κάνω εμετό. Το στομάχι μου πάντα κλείδωνε όταν ήμουν τόσο νευρική.