A Gold Digger In Disguise

Κεφάλαιο 4

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Το ζεματιστό καυτό νερό πέφτει πάνω στο δέρμα μου, αλλά όσο σκληρά κι αν έτριψα, ένιωθα ακόμα βρόμικη.

Αηδιασμένη.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς μου είχε μιλήσει ο Πάρης. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι πίστευε για μένα πως κυνηγούσα τα χρήματά και το όνομα της οικογένειάς του.

Η ιδέα να χρησιμοποιήσω κάποιον με αυτό το τρόπο ήταν αρκετή για να με κάνει να αρρωστήσω, κι όμως αυτός ήταν ακριβώς ο τύπος ανθρώπου που πίστευε τόσο απόλυτα ότι ήμουν.

Τότε ήταν που με χτύπησε η ειρωνεία. Όντως κυνηγάω τα λεφτά του.

Αν δεν ήταν η περιουσία των Βαλλιάνων, δεν θα συμφωνούσα ποτέ να παντρευτώ τον Πάρη.

Αλλά δεν ήμουν χρυσοθήρας.

Το έκανα για να σώσω τη ζωή του μπαμπά μου.

Αλλά αυτό κάνει τα πράγματα καλύτερα.

Αφού έκλεισα το ντους, τύλιξα μια πετσέτα σφιχτά γύρω από το σώμα μου. Οτιδήποτε για να με κρατήσει ενωμένη.

Στέγνωσα τα μαλλιά μου και γλίστρησα στις πιτζάμες μου ρομποτικά, με το μυαλό μου μακριά.

Καθώς έπεσα στο κρεβάτι, τα μάτια μου έπεσαν σε μια εικόνα με κορνίζα στο δωμάτιό μου. Ήταν μια φωτογραφία με εμένα, τον Ντίνο, τον Λουκά και τον μπαμπά μου.

Φαινόμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι. Ο μπαμπάς φαινόταν τόσο υγιής.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε μόλις ένα χρόνο πριν. Τα Χριστούγεννα. Ο Ντίνος είχε κάψει τη αρνάκι και ο Λουκάς αναγκάστηκε να φτιάξει πολλές πολλές πατάτες για να χορτάσουμε, αλλά ήταν τέλεια.

Όλοι είχαμε στριμωχτεί στον παλιό, φθαρμένο καναπέ στο σαλόνι και βλέπαμε ποδόσφαιρο χωρίς να ανησυχούμε για το μέλλον.

Έβαλα το κεφάλι μου στα χέρια μου.

Πώς έχουν αλλάξει τόσα πολλά μέσα σε λιγότερο από ένα μόνο χρόνο;

Ο μπαμπάς ήταν πάντα πυλώνας δύναμης. Αφού πέθανε η μαμά, είχε αναλάβει το ρόλο και των δύο γονιών. Ήταν η μόνη σταθερά στη ζωή μας, ένας σταθερός βράχος στην καταιγίδα της ζωής.

Και τώρα ήταν στο νοσοκομείο, και δεν ήμουν σίγουρη αν θα...