Kεφάλαιο 9

346 36 3
                                    

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Ήμουν ακόμη στο κρεβάτι, όταν στο τηλέφωνό μου φωτίστηκε ένας άγνωστος αριθμός.

«Παρακαλώ;»

«Καλημέρα Αγγελική. Είμαι η Μαρία, η βοηθός του κύριου Καλογιάννη» η ανάσα μου βγήκε κοφτή. Καλούσε από την Marine Excellence.

«Ω, Γεια σου. Πως μπορώ να βοηθήσω;»

«Βασικά, πιστεύω ότι εγώ μπορώ να σε βοηθήσω» Η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα «Θα μπορούσες να βρεθούμε για ένα γρήγορο καφέ το απόγευμα;»

***

Ήμουν ένα τετράγωνο μακριά από τα Starbucks όπου υποτίθεται ότι θα συναντούσα την Μαρία. Ο κ. Καλογιάννης ήταν ο αντιπρόεδρος μιας από τις σημαντικότερες εταιρείες τεχνολογίας και πραγματικά πίστευα ότι τα είχα καταφέρει στη συνέντευξη, πεπεισμένη ότι είχα πάρει τη δουλειά.

Ήταν καλός άνθρωπος. Είχε μια κόρη στην ηλικία μου και έσπευσε να μου πει πόσο εντυπωσιακός ήταν ο βαθμός πτυχίου μου. Τα πήγαμε καλά. Έτσι, όταν πήρα το τηλεφώνημα απόρριψης λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη, έμεινα άφωνη. Δεν είχα πάρει τη δουλειά. Δεν ήμουν αρκετά καλή.

Αλλά τώρα, με την βοηθό του να με καλεί, ένιωσα τις μικρές πεταλούδες ενθουσιασμού στο στομάχι μου να αρχίζουν να φτερουγίζουν. Ίσως ο κύριος Καλογιάννης είχε καταλάβει το λάθος του και είχε στείλει την βοηθό του να μου ζητήσει συγγνώμη και να δει αν χρειάζομαι ακόμα δουλειά.

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω τα νεύρα μου και άνοιξα την πόρτα, αφήνοντας έναν επιχειρηματία να βγει έξω πριν μπω μέσα στο πολυσύχναστο καφέ.

Κοίταξα τριγύρω, βλέποντας πολλούς εργαζόμενους, ντυμένους με κοστούμια να πληκτρολογούν στους φορητούς υπολογιστές και στα τηλέφωνά τους, με έναν καφέ μπροστά τους. Προσπαθούσα να θυμηθώ πώς έμοιαζε η Μαίρη. Είχε κόκκινα μαλλιά; Ή ήταν σκούρα καφέ και σγουρά;

Αλλά μετά άκουσα, «Αγγελική! Εδώ πέρα!»

Γύρισα, ακολουθώντας τη φωνή της σε ένα τραπεζάκι προς το πίσω μέρος του μαγαζιού. Ήταν στρυμωγμένο ανάμεσα σε δύο άλλα τραπέζια, στο ένα καθόταν ένας φοιτητής που μύριζε τσιγάρο και στο άλλο μια νταντά με δύο ξανθά νήπια.

Η Μαίρη, που είχε πράγματι σκούρα καστανά, σγουρά μαλλιά, στεκόταν με ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη. Έδειχνε νευρική.

«Γεια», είπε, απλώνοντας το χέρι της για ένα κούνημα. «Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω», είπα ανταποδίδοντας την χειραψία.

A Gold Digger In DisguiseWhere stories live. Discover now