A Gold Digger In Disguise

Κεφάλαιο 10

ΠΑΡΗΣ

Ξύπνησα με έναν φονικό πονοκέφαλο. Με αυτιά που βουίζουν, κεφάλι να πονάει και με μια γεύση πίκρας στο στόμα μου. Κοίταξα γύρω μου για νερό και βρήκα ένα Φίτζι στο κομοδίνο μου. Η Λουσίλ, σκέφτηκα, ενθυμούμενος αόριστα να με πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρά μου χθες το βράδυ.

Την είχα ονειρευτεί...αυτή που μου ράγισε την καρδιά, αυτή που με είχε καταστρέψει.

Δεν την είχα δει στον ύπνο μου εδώ και μερικές εβδομάδες και το χθεσινό όνειρο δεν έκανε το μεθύσι μου πιο εύκολο.

Στο όνειρο, ήταν δίπλα μου στο αυτοκίνητό μου. Τρέχαμε σε έναν άδειο δρόμο. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά χιλιόμετρα ασφάλτου μπροστά μας. Αλλά τα μάτια μου δεν ήταν στο δρόμο, ήταν πάνω της. Στριφογύριζε μία τούφα από τα μακριά μαλλιά της γύρω από το δάχτυλό της και τα μάτια της κοίταζαν από το παράθυρο.

Και έπειτα γύρισε προς το μέρος μου και, με την απαλή φωνή της και τον επικριτικό της τόνο είπε: «Είσαι μεθυσμένος».

Και μετά άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν ξύπνιος.

Ντύθηκα για τη δουλειά και έφυγα από το κτίριο, σχεδόν χτυπώντας τον Μαικ στο πρόσωπο επειδή με ρώτησε αν ήθελα να σταματήσω για πρωινό.

Έμοιαζα ότι ήθελα να σταματήσω για πρωινό; Η σκέψη του φαγητού και μόνο ήταν αρκετή για να με κάνει να ανακατευτώ.

Όταν έφτασα στην εταιρία, ο μπαμπάς καθόταν στον καναπέ του γραφείου μου.

«Αυτό κι αν είναι έκπληξη», είπα, τελειώνοντας ένα ακόμα μπουκαλάκι Φίτζι που κρατούσα στο χέρι μου και έκατσα στην καρέκλα απέναντί ​​του.

«Ο Χριστός, Πάρη!», είπε κουνώντας το κεφάλι του. «Βρωμοκοπάς».

«Δεν πρόλαβα να κάνω ντους σήμερα το πρωί.»

«Λοιπόν, μυρίζεις σαν να έκανες ντους με το Jack Daniels χθες βράδυ».

Ήμουν έτοιμος να απαντήσω κάτι, αλλά το σκέφτηκα καλύτερα. Χαμογέλασα. «Σε τι μπορώ να σε βοηθήσω σήμερα, πατέρα;»

Έβαλε τα χέρια του στα γόνατά του. «Ήθελα απλώς να σε ενημερώσω ότι σου κανόνισα δείπνο, με τον Γκρέιντεν και τη σύζυγό του, οι οποίοι μόλις χθες ήρθαν στην Ελλάδα». Ο Γκρέιντεν ήταν ιδιοκτήτης ενός μεγάλου ξενοδοχείου στο Σόχο, το οποίο προσπαθούσαμε να αγοράσουμε για πάνω από ένα χρόνο, αλλά τελευταία έμοιαζε ότι συμφιλιωνόταν όλο και περισσότερο στην ιδέα.