A Gold Digger In Disguise

Κεφάλαιο 29

ΠΑΡΗΣ

Το επόμενο πρωί ξύπνησα και για ένα δεύτερο, θα μπορούσα να ορκιστώ ότι ήμουν ακόμα στην παραλία. Μπορούσα σχεδόν να νιώσω τους κόκκους της άμμου στην πλάτη μου και να ακούσω τους ήχους των κυμάτων.

Αλλά όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα την οροφή με την ξύλινη επένδυση και συνειδητοποίησα ότι ήμουν στο τεράστιο πολυτελές king-size κρεβάτι μου. Πίσω στην Αθήνα όπου ανήκα.

Αναστέναξα με ανακούφιση. Κοίταξα τριγύρω και είδα τα σεντόνια από μικροΐνες, το μαξιλάρι από φαγόπυρο Zen Chi, τον αφυγραντήρα που διατηρούσε τη θερμοκρασία και την ποιότητα του αέρα στα σωστά επίπεδα...

Έχοντας απογυμνωθεί από όλα αυτά τα αντικείμενα σε εκείνο το νησί, καθιστώντας με σε τίποτα περισσότερο από έναν άντρα που προσπαθεί να επιβιώσει, ζώντας κάθε ώρα σαν να ήταν η τελευταία μου, δεν μπορούσα παρά να νιώσω... αλλαγμένος.

Τα υλικά αγαθά που κάποτε μου έφερναν τέτοια ευχαρίστηση τώρα τα ένιωθα ανόητα και άδεια.

Χριστέ μου. Τι στο διάολο συμβαίνει με μένα;

Σκέφτηκα την Αγγελική και θυμήθηκα ότι σήμερα θα έπρεπε να μιλήσω μαζί της για αυτόν τον διαγωνισμό χορού.

Πφ. Η ιδέα και μόνο με έκανε να ανατριχιάζω.

Ίσως αυτό να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις τι νιώθεις για αυτήν! Ο εγκέφαλός μου προσπαθούσε να βρει δικαιολογίες τώρα..

Σηκώθηκα όρθιος και τεντώθηκα, φορώντας μια ρόμπα. Ήλπιζα ότι δεν θα είχε γυρίσει ακόμα από το σπίτι του πατέρα της στο Διόνυσο.

Χρειαζόμουν ένα φλιτζάνι καφέ πρώτα.

Καφές Kopi luwak, ο καλύτερος καφές στον κόσμο. Άλλη μια υπενθύμιση του γελοίου πλούτου μου.

Έκανα ένα βήμα στο διάδρομο και άκουσα δύο μακρινές φωνές και γέλια.

«Αγγελική, σταμάτα να είσαι τόσο ταπεινή για μια φορά στη ζωή σου»

Ένας άντρας μιλούσε στη γυναίκα μου, κάνοντας την να γελάει και να τσιρίζει.

Ποιος διάολο είναι αυτός;

Βγήκα βιαστικά, τρέχοντας στο διάδρομο και στρίβοντας στη γωνία. Εκεί ήταν. Η Αγγελική, που δεν φορούσε τίποτα άλλο παρά ένα κιμονό, επιδεικνύοντας το ντεκολτέ της, με τα γυμνά της πόδια ακάλυπτα.

Τι ΤΣΟΥΛΑ!

«Τι στο διάολο είναι αυτό;» είπα βράζοντας.