A Gold Digger In Disguise

Κεφάλαιο 12

ΠΑΡΗΣ

Κοίταξα το μήνυμα στην οθόνη του τηλεφώνου μου, καθώς ένα κύμα οργής με διαπέρασε.

Η γυναίκα μου μου δημιουργούσε προβλήματα. Πάλι.

Γαμώ. Αυτό μου έλειπε τώρα.

Έβαλα το τηλέφωνό πίσω στην τσέπη μου και προσπάθησα να χαλαρώσω. Χρειαζόμουν ψυχραιμία για να κλείσω αυτήν την επιχειρηματική συμφωνία.

Θα ασχοληθώ με την καταραμένη γυναίκα μου αργότερα.

Ήμουν στο Dot, ένα μοντέρνο μπαρ στο κέντρο, όπου άντρες που περνούσαν όλη την ημέρα ασχολούμενοι με τις επιχειρήσεις, έρχονταν εδώ για να χαλαρώσουν. Δεν ήταν ιδιαιτέρως του γούστου μου, δεν ήταν κανένα μέρος που πρόσφερε φουά γκρα τάκος πχ, αλλά το είχε προτείνει ο Γκρέιντεν, οπότε εδώ ήμουν.

Μετά το δείπνο που είχαμε με τις γυναίκες μας, ήμουν αρκετά σίγουρος ότι η συμφωνία επρόκειτο να ολοκληρωθεί. Μου είχε ζητήσει να συναντηθούμε για happy hour απόψε, και είχα την αίσθηση ότι θα γυρνούσα σπίτι πολύ πιο χαρούμενος άνθρωπος από ό,τι ήμουν όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί.

Το δείπνο με είχε βάλει σε καλή διάθεση, σίγουρα. Τίποτα δεν με έκανε να νιώθω τόσο καλά όσο η νίκη στη δουλειά μου, και αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη νίκη μου μέχρι σήμερα.

Ήταν σχεδόν επτά το απόγευμα, και το μπαρ ήταν γεμάτο με Hugo Boss και Giorgio Armani. Άντρες από είκοσι πέντε έως εξήντα πέντε έσμιγαν μεταξύ τους, με τα χέρια γεμάτα ουίσκι ή μπύρα.

Νομίζω ότι ολόκληρος ο χώρος είχε τρεις γυναίκες μέσα, και δύο από αυτές ήταν πίσω από το μπαρ. Θα νόμιζες ότι ήταν gay bar στο West Village αν δεν ήξερες καλύτερα, αλλά όλοι οι άντρες εδώ μέσα σίγουρα ήξεραν καλύτερα.

Όχι ότι ήταν ομοφοβικοί, φυσικά αυτό θα ήταν κακό για το image των επιχειρήσεων. Τους άρεσαν οι γυναίκες. Απλώς χρειάζονταν κάπου να πιουν και να μιλήσουν σαν άντρες.

«Να ο Βαλλιάνος!» είπε κάποιος και γύρισα για να βρω τον Γκρέιντεν να πλησιάζει προς το μέρος μου μαζί έναν άλλον άντρα. Σηκώθηκα να σφίξω τα χέρια.

«Πώς πάει;» ρώτησα, χαμογελώντας θερμά στον Γκρέιντεν. Ήξερα για τις πρώτες εντυπώσεις, αλλά ήξερα επίσης ότι και η συνέχεια ήταν εξίσου σημαντική. Ρωτήστε όλες τις γυναίκες με τις οποίες είχα κοιμηθεί περισσότερες από μία φορές. Ήμουν καλός στη συνέχεια.

«Καλά, καλά», απάντησε ο Γκρέιντεν, χτυπώντας με στην πλάτη. «Ευχαριστούμε που μας συνάντησες. Αυτός είναι ο Μίκυ. Είναι ο σύμβουλος μου»