⚡

Chapter 27

Chapter 27

Kinakampihan

Nakakailang hakbang pa lang ako palayo sa kinatatayuan niya ay bigla naman siyang tumawa. He laughed, but I can't sense any humor on it.

"Ang manhid mo." Aniya'ng natatawa pero may pait. I stopped mid steps because of what he said. My heart hammered my chest again. What is he trying to say?

Wala na akong narinig na salita sa kanya kaya nilingon ko siya. Lumunok ako nang maramdaman ko na parang bumagsak ang puso ko nang makita ko siya nag lalakad palayo. Pinagdikit ko ng mariin ang aking labi. Why... Why I feel this strange feeling? Why am I feel sad and hurt while watching him walking away? Why there is something in me that I should follow him? Why? Damn! I shouldn't feel this! This is wrong! This is... Dangerous! Bumuntong hininga ako bago pumihit para umalis na lang roon.

Nagsusulat ako ng isang talata sa aking papel nang may bumungad sa akin na talumpom na rosas sa aking harapan. Nag angat ako ng tingin kay Diego na nakangiti sa akin. Ngumiti ako at tinanggap ang hawak niyang bulaklak. Ramdam ko ang paninitig ng ibang estudyante na tumambay rin sa student center. Narinig ko ang mahinang hagikhik nina Faye at Jazz habang pinapanuod kami. Pasimple akong umirap. Umusog ako ng konti para bigyan siya ng space para makaupo.

"Nagmumukha ng flower garden ang kwarto ko dahil araw-araw mo akong binibigyan nito." Biro ko. Tumawa naman siya. Diego is still pursuing me at mag iisang linggo niya na rin akong nililigawan. He really love sending me a different kinds of flowers, dahil sa araw-araw niya akong binibigyan. I find it sweet.

Napaawang ang labi ko nang makita ko ang VIP ticket sa loob ng locker ko. Kinuha ko iyon at tinitigan. Tipid akong napangiti habang pinagmamasdan ko iyon pero agad ring nawala nang maramdaman ko ang kirot na parang tinusok ng patalim ang aking dibdib. Pagkatapos kasi nang paghaharap namin ni Enzo sa araw na iyon ay lagi ko na siyang iniiwasan pag natutunugan kong lalapit siya sa akin. And I always caught him watching me na agad ko namang nililihis ang aking paningin. There is something in his stare. Pain. 'Yan ang nakikita ko. And every time na nakikita ko iyon ay para ring unti-unting dinudurog ang puso ko. At first I didn't understand why I'm feeling this way, I didn't understand why I feel pained. Pero sa mga araw na nagdaan ay napagtanto kong may nararamdaman nga ako para kay Enzo. I denied it to myself at first dahil hindi ko matanggap iyon but I just really can't. Mas nangingibabaw ang nararamdaman ko na may gusto ako sa kanya. I admit it to myself coz this is the first time that I feel this strange feeling. I felt attraction towards men but its was just an attraction! No more no less. I am sure that this is really different. Ibang-iba ito sa nararamdam ko towards Diego. What I had felt towards to Diego is purely infatuation. Hindi ko naramdaman kay Diego ang paglakas ng tibok ng aking dibdib sa tuwing tinititigan niya ako sa mata at paghinahawakan niya ang kamay ko. I blushed, but that is because I'm attracted to him, hindi katulad ng kay Enzo ay nag aabot ang tahip ng aking dibdib pag nakikita siyang nakatitig sa akin. And what I have felt to Enzo right now is not just a crush, it is deeper than infatuation. Ayaw ko mang aminin sa sarili ko pero hindi ko ito maikakaila. Dahil nung hindi ko pa ito nakokompirma ay gumuguhit na siya ng marka sa puso ko.

Ang tanging nagpipigil lang sa akin ngayon ay baka masaktan lang ako pag hindi ko pinigilan ang nararamdaman ko para sa kanya. Pero natatakot rin akong pag pinigilan ko ay mas lalong lumala. Napabuntong hininga na lamang ako at napatingin sa hawak kong bulakak na bigay ni Diego sa akin kanina. Nakaramdam ako ng tabang dahil nakokonsensya ako. Diego is nice and a good man. Nakikita ko sa kanya ang pagiging boyfriend material, caring and sweet but huli na nung napagtanto kong hindi pala sapat ang nararamdaman ko para sa kanya. Masyado ata akong nagapadalos-dalos sa aking nararamdaman. I don't want to dump him coz he's special to me too, but its just a friend only at nanghihinayang akong baka mawala iyon.